هنوز هم کرا شب‌ها دور خانه می‌چرخد و بچه‌هایش را می‌شمرد: یک، دو، سه. دو تا در تخت‌خواب و یکی در آسمان.

بزرگ‌ترین ترس هر مادری؛ هر شب از خواب بیدار شوی و به صدای نفس بچه‌هایت گوش کنی و بعد هم که دیدی مثل همیشه دارند نفس می‌کشند، احساس حماقت کنی.

فقط این را می‌داند که همیشه همه را ناامید کرده است.

همه همیشه از دست او ناراحت‌اند. این برای کسی که می‌خواهد همه را راضی نگه دارد، خیلی سخت است.

هرچقدر هم به این حرف‌ها اهمیت ندهی، بازهم بعضی از آن‌ها ناراحتت می‌کنند.

ورزش مردان پیچیده‌ای تربیت می‌کند: آن‌قدر مغرور که اشتباهاتشان را نمی‌پذیرند و در عین حال آن‌قدر فروتن که تیمشان را در اولویت اول قرار می‌دهند.

استعداد مثل دو تا بالونه که بفرستی هوا. این‌که کدوم تندتر بالا می‌ره مهم نیست. مهم اینه که نخ کدومشون بلندتره.

این مهم است که یک مرد جوان بیورن‌استاد را ترک کرد و رفت و وقتی برگشت دیگر برای حرف زدن دیر شده بود. نمی‌توان به یک سنگ قبر خیره شد و تقاضای بخشش کرد‌.

ممکن است یک پیرمرد منظورش بهتر از آن چیزی باشد که به زبان می‌آورد.

تقریبا؟ محض رضای مسیح، نمی‌شه که تقریبا تو قایق باشی؛ یا تو قایقی یا تو آب. وقتی هم که همه‌ی شما احمق‌ها افتادین تو آب، چه اهمیتی داره که تو نفر آخری بودی که افتادی؟

جمعیت تماشاچی به ظرافت‌های بازی هیچ اهمیتی نمی‌دهد؛ فقط برد و باخت. از جایگاه تماشاچیان تو یا فوق‌العاده‌ای یا آشغال به‌درد‌نخور، نه چیزی بین این‌ها. آفساید جای شک ندارد، هر تکلی یا کاملاً به‌جاست و یا سزاوار یک عمر محرومیت از بازی.

وقتی شانس بردن داری که خواستت برای برد بیشتر از ترست از باخت باشد. هیچ‌کس وقتی که ترسیده برنده نمی‌شود.

یکی از سخت‌ترین کارها در دوران پیری اقرار به اشتباهاتی است که دیگر نمی‌توان درستشان کرد.