هم آغوش زنی مات و سیه پوش
 سحر کردم شبی را مست و مدهوش
سحر از گور شویش ناله آمد
مرا یاد و تو را بادت فراموش
      

        علارقم انتظارم بود.
      

        تازه داشتم میفهمیدم که فهم من چقد کمه
اتم تو دنیای خودش، حریف صدتا رستم
گفتی ؛ ببند چشمات وقت رفتن
انجیر میخواد دنیا بیاد، فسفر و آهنش کم