عالی عالی عالی... از پیشتازهای ادبیات کودک ایرانی.
ولی خب استایل بچه‌های امروز یکم فرق داره باید عادت کنند به این سبک بدون عکس و با ادبیات غیرسخیف
      

        من کلاً اهل شعر نیستم اونقدر. اونموقع هم نوجوون بودم و بیشتر توی دنیای داستان  غلت می‌خوردم اما این کتاب رو با امضای خود خانم نظرآهاری خریدم و از اینکه یادش مونده بود که کتابش رو برامون امضا کنه و پست کنه خیلی حس خوبی گرفتم. خود خانم عرفان رو دوست دارم به نظر سبکشون خیلی خاصه (تلفیقی از نمادین ،عرفانی، احساسی و ...). اگر نمی‌دانین هم بدانین که از شاگردان قیصر امین‌پور بودن ایشون. 
      

        اون موقع‌ها به عنوان تکلیف درس انشاء خریدمش. هفته‌ای یه نامه باید می‌نوشتیم. خود عرفان هفته‌ای یک نامه خودمونی به خدای خودش نوشته و صفحه‌ی کنارش رو خالی گذاشته. حتی اگر نمی‌دونی چی بنویسی می‌تونی از موضوعی که خود عرفان در اون هفته بیان کرده الهام بگیری. حالت خالص و بی‌پرده‌ای داره که ممکنه کمی نوجوانانه به نظر برسه. یادمه با خوندم یک سری از نامه‌هاش از اون حس بدی که نسبت به خودم داشتم رها می‌شدم و می‌دیدم یه سری حرفا و کارا فقط مخصوص من نیست و من آدم بدی نیستم که در حال تجربه کردن چنین حس‌هاییم. اما می‌تونه به بعضیا حس خودنمایی یا حالت تظاهر بده. برای همین از اون دفترچه خیلی خیلی شخصیاست.
      

        این کتاب رو با دوستانم موقع ناهار و مسیر رفت و آمد می‌خوندم. حقیقتش اینکه ادبیات سخیف و بسیار عامیانه‌ای داره که باعث می‌شه به طرفداران پروپاقرص شاهنامه و ادبیات فارسی بربخوره اما می‌تونه کتاب سرگرم‌کننده‌ای باشه، کلیتی راجع به داستانش بده تا بعدا شاهنامه رو خیلی راحت‌تر بخونین (خودش چند بیت رو هم اون میون جا داده. می‌تونه تشویق خوبی برای کسایی باشه که کتاب نمی‌خونند.

پیشنهاد: می‌تونین تبدیلش کنین به حالت نمایشنامه و چند نفری برای خانواده‌اتون برای فان اجرا کنین.