کتابخانه نیمه شب : متنی روان و فهمی آسان ؛ ریتمی تقریبا یکنواخت که در یک سوم پایانی کتاب روند بهتر میشود ؛ داستانی و تا حدودی انگیزشی ...
چه خوب میشد که هممون هر زمان که ذهنمون خسته میشد به کتابخانه ی نیمه شب خودمان می‌رفتیم و با نگاه کردن به کتاب حسرت های زندگیمان ما هم به این نتیجه می‌رسیدیم که :
« بله ؛ زندگی های متفاوت هم وجود دارند ؛ اما زندگی ما هم در جریان است و همین جریان زندگی است که باید روی آن تمرکز کنیم »
از بهترین جمله های کتاب برای من : « لازم نیست زندگی رو درک کنی . فقط باید اون رو زندگی کنی .»
«هرگز اهمیت چیزهای کوچیک رو نادیده نگیر.»
«میتونی همه چیز داشته باشی و هیچ چیز رو حس نکنی .» 
.
.
خرداد ماه ؛ پایان بهار ۱۴۰۳💙
        

          اولین بار بود که از بوکوفسکی کتاب میخوندم
در واقع این کتاب روزمرگی خودش بود
اما نباید به عنوان اولین کتاب از این نویسنده انتخابش 
میکردم
اما با خوندش احساس کردم که با بوکوفسکی دارم زندگی میکنم
بوکوفسکی ادم عجیبی بود تو این کتاب اما عجیب بودن از نظر هرکی معنی متفاوتی داره ،تو کتاب نویسنده خیلی خودمونی بود و بی رو در بایستی هر چه میخواست رو میگفت.واقعا فهمیدم ادمای معروفی مث بوکوسفکی که شاهکار خلق کردن، مغزشون شلوغ بوده پر از تفکر پر از ایده بنظرم خیلی فک میکردن به ساده ترین چیز ها مثل کوتاه کردن ناخن

کتاب عجیبی بود ماجراهاش بهم نامربوط بود اما خب 
خاطرات بود دیگه و زندگی همینجوریه 
اما بنظرم بوکفسکی کمی خودشیفتس و خودخواه
و در اخر سخت میشد این نویسنده رو درک کرد اما غیر ممکن نبود و بیشتر عقایدش و نظر هاش از نظر من نادرست و ناعادلانه بودن

        

          آن شب با مغز کلافه و متورم می‌پلکیدم در طاقچه و فیدیبو. نگاهم را از نخوانده‌ها می‌دزدیدم و دنبال کتابی مفرح و غیرجدی می‌گشتم.
نمی‌توانستم چیزی نخوانم ولی نمی‌توانستم هم چیزی بخوانم. گفتم بگذار از معصومه بپرسم، بالاخره معلم کتابخوانی است و چهار تا کتاب بیشتر از من پاره کرده.
 قبلاً کتابدارها و معلم کتابخوانی ها و دوستان بیشتری را می‌دیدم و بچه‌هایی داشتم که یکهو سر برسند بپرسند این را خوانده‌ای و کتابی بدهند دستت.
عشقم همیشه این است که دست بچه را بگیرم ببرم کتابخانه. کتاب بدهم دستش. رعایت بچه را می‌کنم، کتاب ساده و کم حجم و خوش خوان انتخاب می‌کنم. وقتی بیاید سراغ کتاب بعدی نفس راحتی می‌کشم.
یکهو دلم خواست یکی هم دست مرا بگیرد و بگوید: این رو بخون ... خوبه برات.

در جهانی موازی که صنعت نشر توجیه اقتصادی داشت و کاغذ این قدر گران نبود الو کتاب ( به جای پیک کتاب کمک درسی) باید شماره‌ای می‌بود برای وصل شدن به مثلاً معصومه.
شما علائم و عوارضتان را بگویید و آن طرف خط بگوید چه کتابی بخوان و بهتر از آن برایتان بفرستدش.

و اعترافی که راجع بهش خواهم نوشت: کتاب‌هایی که مرا نجات داده‌اند، ورم مغزم را خوابانده‌اند و حالم را خوش کرده‌اند هیچ کدام شاهکار ادبی نبودند. هیچ کدام ...

پ.ن این یادداشت به معصومه توکلی نازنین تقدیم می‌شود که عاشق خنده‌اش، حضور سبک و ملایمش و تسهیل‌گری‌اش بین کتاب‌ها و آدم‌ها هستم.
پ.ن ۲ نویسنده امید و استعدادی ندارد که روزی کتابی بنویسد و به آنان که دوستشان دارد تقدیم کند لذا این روش نامعمول را برگزیده است.
        

          امروز تولد سیمین دانشور است و من بیش از آنکه سیمین و جلال را به عنوان دو نویسنده و مترجم خوانده باشم، از نامه‌هایشان آموخته‌ام. از رابطه پر فراز و نشیب‌شان. ما خیلی‌ها را داشتیم برای آموختن داستان و نویسندگی و تفکر چپ و گاهی راست. اما برای آموختن رابطه، آموختن زندگی واقعی و عشقی که در زندگی روزانه جاری می‌شود آموزگاری نداشتیم. من بعدها دانستم چقدر از نامه‌های سیمین و جلال و غروب جلال زندگی، عشق، همراهی و رابطه آموخته‌ام. عشق و رابطه‌ای که واقعی و وفادارانه است پر از قهر و آشتی و لحظه‌های تردید و تنهایی. 
...
گفت: عهد و عیال، روزگار به آدم سیلی می‌زند، سیلی را که خوردی یا گیج می‌شوی و خلاص. می‌افتی و هیچکس دست تو را نخواهد گرفت. باید دست بگذاری سرزانویت و بگویی یا علی و خودت بلند بشوی که شاید نتوانی. اما از سیلی روزگار هوشیار هم می‌شود شد، تو سعی کن هوشیار بشوی.
از کتاب غروب جلال