اولین کتابی بود که از احمد محمود خوندم . با توجه به نویسنده کتاب انتظار می‌رفت که کتاب جذاب و جالبی بشه ولی به اون شکل که خودم انتظار داشتم جذب نشدم. 
بعد از خوندن چندین صفحه از کتاب و فهمیدن موضوع کلی ، شاید در ذهن خواننده یک سری تصورات از ادامه کتاب ساخته بشه . برای من همینطور بود و با توجه به اینکه متن کتاب به نوعی  نشون دهنده مسائل و مشکلات و واقعیت های پنهان یک جامعه هست ،  انتظار یک روند داستانی خیلی جذاب تر و پرماجرا تر رو داشتم . اما داستان خیلی ساده تر پیش رفت و حتی بعضی از اتفاقات کتاب رو می‌شد که حدس زد و پیش بینی کرد .
نویسنده به نوبه خودش مسائل مهمی که قصد گفتن اونها رو داشت مطرح کرد اما برای من کافی نبود . 
من از اوایل کتاب انتظار  داشتم که داستان پر و بال بیشتری بگیره و مدام منتظر یک نقطه اوج خیلی مهم و جذاب داخل کتاب بودم ، اما همچین چیزی ندیدم . 
      

        صفحه ۳۷. چندین بار این بخش از کتاب رو خوندم و هنوز هم برام سواله که چطور ممکن یک نفر بتونه اینقدر درست و ملموس از احساسات در لحظه بین خواب و بیداری بنویسه