واقعا واقعا لذتبخش بود.
و بعد از پایان کتاب چقدر برای خودم افسوس می خورم و چقدر دلم احوال موقع رو میخواد.
خلاصه بخوان بگم، آدمای توی این کتاب اینجوری دسته بندی شدن:

۱- کسایی که جلوی چشمشون رو تعصب گرفته(نسبت به قبیله، قدرت و اعتبار از طرف اشراف)، معمولا هم زرنگن.

۲-کسایی که دل و عقلشون با حقه ولی وارد عمل نمی شن و بیشتر نقش راهنما رو دارن.

۳- افراد رقیق القلبی که از همون اول دلشون در طرف حق می جوشیده.

۴- افراد فهیمی که رغبت بودن داخل جبهه ی حق رو دارن اما توسط یه سری مجامع و اطرافیانشون گیر افتادن و تضعیف میشن.

۵-اونایی که به صورت کلی وسط ماجرا دنبال اینن که هرجور شده مردم رو به سپاه خودشون اضافه کنن(اغلب با وعده های مادی)

۶- این دسته چیزی برای از دست دادن ندارن، کاااملا وارد عمل میشن و می‌خوان بقیه رو هم آگاه کنن، اما طرد میشن و توی ذهن مردم مجنون.

۷- و در آخر کسایی که ادعا دارن همراه امام و پیرو خدا ان، ولی از طرفی هم فقط توی خونه هاشون نشستن و با وجود توانایی برای جنگ، فقط نماز و قرآن بار می کنن. به قول موقع، تو بمان و سجاده پاره کن، ما که رفتیم.
      

        درسته که سعی کرده نکات علمی رو با طنز یاد بده ( خودم عمرا انقد خوب ترتیب اشعه های الکترومغناطیسی تا گاما یا ویژگی عناصر رو یاد می گرفتم، جدی بهم اضافه کرد.)
ولی اگه فقط دنبال سرگرمی باشی و واقعا برای یادگرفتن نکات جدید(هرچند کوچیک ولی پر محتوا) از کتاب نخونیش خیلی کمکی بهت نمی‌کنه. تهش به جوک های پایین صفحه می خندی.
در کل از بهترین کتابهای عجیب غریبی بود که خوندم.
ولی نمی تونم بهش پنج ستاره رو بدم می دونی؟ نمی تونم.
      

        آه، ترکیب واقع گرایی با یه روند خیالی توی این داستان با یکم چاشنیِ طنز تلخ توی بعضی سناریو ها که مربوط به دغدغه های این نوجوون بود باعث شد واقعا ازش لذت ببرم...
هرکدوم از جلدای این مجموعه یا هرفصلش با ماجراهای جداگانه ش برام بامزه بوده.
و فکر میکنم از معدود شخصیتایی بود که جدی باهاش همذات پنداری کردم.
چندتا کتاب رو داشتم می‌خوندم ولی اومدم این یکی رو شروع کردم و یکباره تموم کردم😂
کیه که طنز رو برای سرگرمی ذهنش اولویت قرار نده؟