یکی از معجزات جناب د.یالوم
        

          به نام خداوند رنگین کمان

 در جای جای کتاب آثار شگفت زدگی در چهره ام نمایان بود.
غبطه می‌خوردم به کتاب هایی که انگشتان اسپینوزا آنهارا لمس کرده است .
یک احساسی دارم اینکه شباهت خیلی خیلی کمی میان اسپینوزا و آلفرت وجود داشت اینکه هردو متنفر بودند ؛ یکی از کل ادیان و دیگری از یک دین.
خیلی جاها من را به شک و شبه انداخته است ، به طوری که هر روز در کارهای روزانه ام نمایان است.
احساساتی عجیبی که همواره در حال چرخشن و دست از سرم برنمیدارند.
از طرفی عقلم تمامی حرف های اسپینوزا را قبول میکند و از طرفی قلبم به دینم ایمان دارد.
این است جدال عقل و قلب.
تعادل این دو ، بهتر است در زندگی باشد.
نه آنقدر که از همه چی رانده شوی و نه آنقدر که زندگی ات مملو از خرافات باشد و افراطی خطابت کنند.
توصیه های وان دن انده به اسپینوزا را فراموش نخواهم کرد که همواره باش تا قبولت کنند.
        

          کتاب را با دیده تردید خواندم. همین حس را نسبت به «حرم سرای قذافی» هم داشتم. حس تردید. شاید نشود خیلی محکم رد و تأیید کرد. به هادی گوشه هایی از کتاب را توضیح دادم، پیشنهاد نیم دانگ پیونگ یانگِ امیرخانی را وسط گذاشت. یادم آمد که هیئون سئو لی از وضعیت پیونگ یانگ هم نوشته بود و این که آنجا دنیایی متفاوت از همه کره است. خلاصه که حس تردید همه جای کتاب همراهم بود.
دختری سخت کوش ماجرای مهاجرت ناخواسته اش را نقل می کند. از کره شمالی و وضعیت حاکم بر آن، از چین و از کره جنوبی می گوید. مشخصا کره شمالی را به تمسخر می گیرد، در مورد چین موضعی بی طرف دارد، ابتدای کار کره جنوبی را می پرستد ولی کم کم از موضع پرستش کوتاه می آید و با نگاه احترام به آن می نگرد و ضعف هایش را ندید نمی گیرد و نهایتا آمریکا و استرالیا، دو جایی هستند که مقام پرستش را پیدا می کنند. ساده ی ماجرا این است که دختر نویسنده در جستجوی حرف خوب و کار خوب است و اگر چیزی را ببیند که خوب است، آن را می پذیرد. به همین خاطر هم از برخی خصلت های مردمان کره جنوبی تعریف می کند و از برخی نه. در رابطه با حقوق بشر هم سر تعظیم فرود آورده بود. اگر با همان روحیه ای که در کتاب آن را تصویر کرده بود جلو برود، احتمالا بتواند ایراداتی هم بر حقوق بشر وارد کند. 
کتاب جالبی بود  در کل. خواندنش را شاید بشود به جوانان توصیه کرد.
        

          نویسنده، این کتاب را چند بار ویرایش کرده وقتی اولین بار آن را در زمان حاکمیت کمونیست‌های شوروی منتشر کرده، مجبور بوده است بخش‌های زیادی از آن را سانسور کند. اما در ویرایش‌های بعدی، بخش‌های بسیاری را به آن افزود و حتی تعدادی از دیالوگ‌های خود با سانسورچیان را در کتاب آورده است.
در این کتاب، نویسنده تلاش دارد بگوید روایت زنان از جنگ متفاوت با مردان است؛ اگر زنان بخواهند جنگ را روایت کنند، بیش از آنکه به افتخارات نظامی اشاره کنند، به فجایع و فلاکت‌ها، و رنج‌ها و اشک‌هایی که از جنگ برمی‌خیزد توجه می‌کنند. 
نویسنده برای به دست آوردن روایتی زنانه درباره جنگ، با تعداد بسیار زیادی از زنان حاضر در جنگ جهانی دوم مصاحبه کرده است و بخش‌هایی را به آن مصاحبه‌ها افزوده است.

اگر به موضوع جنگ جهانی دوم علاقه دارید 
یا آنکه ادبیات ضدجنگ برایتان جذاب است یا حتی اگر دوست دارید دیدگاهی زنانه‌نگر درباره موضوعی خشن مثل جنگ را کشف کنید، این کتاب به دردتان خواهد خورد. اما من بعد از مطالعه بخش‌های ابتدایی آن و گوش دادن به کتاب صوتی چند فصل ابتدایی، ترجیح دادم دیگر آن را ادامه ندهم چرا که روایت‌هایی که در آن بیان می‌شد، خارج از تحمل ذهن آشفته و پریشان من بود؛ چیزی که گمان می کنم برای بسیاری دیگر از شما هم هم صادق باشد.