این دومین کتابی بود که از اریک امانوئل اشمیت می‌خوندم؛ بعد از "مادام پیلینسکا و راز شوپن" که واقعاً دوسش داشتم.
"زیباترین کتاب دنیا" مجموعه‌ای از هشت داستان کوتاهه که شخصیت اصلی همه‌ی اون‌ها زن هستند. داستان‌ها شروع‌های گیرایی دارن و اغلب پایان‌هایی خاص. آخرین داستان—که اسم کتاب هم ازش گرفته شده—به‌نظرم زنانه‌ترین و لطیف‌ترین داستان کوتاهی بود که تا حالا خوندم.

یکی از ویژگی‌های جالب این کتاب اینه که داستان‌ها لزوماً دنبال نتیجه‌گیری یا پیام مستقیم نیستن، ولی در عین حال، پایان‌هایی دارن که تو ذهن موندگار میشه و باز نیست. 

توی این کتاب بیشتر از قبل متوجه شدم اشمیت چقدر به احساسات درونی آدم‌ها آگاهه. توی بخش پایانی، اشاره کرده که این داستان‌ها رو در دوره‌ای نوشته که نوشتن براش ممنوع بوده و این کارو یواشکی و توی زمان‌های کوتاه که براش ایجاد میشده انجام داده. 

در کل، کتاب دوست‌داشتنی ولی معمولی ایه. اگر به داستان کوتاه علاقه دارید، ارزش خوندن داره.
امتیاز: ۸ از ۱۰
ترجمه کتاب ولی...🙂امسال سال کتابای خوب و ترجمه های ناخوبه گویا🫠
من ترجمه پروانه عزیزی رو خوندم.