یکم زیادی طولانی بود.شاید هم من درست نفهمیدم،ولی حس میکنم اون چیزی که قرار بود گفته بشه تو ۶۰/۵۰ صفحه هم گفته میشد.
        

          منتظر پایان بهتری بودم. یا یک اتفاق کمی عجیب تر.
        

          برای آشنایی با نگاه معاصر نمایشنامه نویسی فرانسه خواندنش پیشنهاد میشه.
        

          میشل ویناور تو این نمایشنامه به جای این که از صحنه و پرده استفاده کنه از کلمه قطعه استفاده کرده و با خواندن نمایشنامه خودتون رو در حال شنیدن یک موسیقی کلاسیک تصور خواهید کرد جایی که در اوج خوشی ملودی تغییر میکنه و فضا پراسترس میشه وبلعکس.