این اولین کتاب از وولف بود که چندان توجهم رو جلب نکرد... کتاب در مورد یک سگ اصیل و بانژاد به نام فلش است که متعلق به الیزابت است دختری شاعر که در نهایت با یک نجیب‌زاده ازدواج می‌کند و راهی ایتالیا می‌شوند... فلش مدام در ذهن خود ایت را نشخوار می‌کند که میزان علاقه‌ی الیزابت و توجه او چه میزان است؟
کتاب پر از جزئیات، آداب و رسوم و مدل‌های زندگی آن زمان است...
وولف به دوستش سیبیل کولفکس وقتی از رمان قدردانی کرد چنین گفت:
خیلی خوشحالم که فلاش را دوست داشتی. من فکر می‌کنم که این تبعیض بزرگی را در شما نشان می‌دهد، زیرا همه چیز مربوط به نکات و سایه‌ها بود و عملاً هیچ‌کس ندیده است که من دنبال چه بودم...
        

          در فلاش،  دنیا از نگاه یک سگ با وجود فقر زبان انسانی در بازنمود ادراکات حسی، بسیار هنرمندانه به تصویر کشیده شده. ویرجینیا وولف همانگونه که در «اتاقی از آن خود» در سر می‌پروراند از پس «زنانه‌نویسی» به خوبی برآمده است. او در این کتاب با طنزی لطیف به نقد نظام طبقاتی انسانی و فرهنگ انگلیسی می‌پردازد و گه‌گاه نظام پدرسالار را نیز از نقد طنازانه خود بی‌نصیب نمی‌گذارد. 
آنچه در این کتاب آزارنده به نظر می‌رسد اول به کار بردن جملاتی است که اغلب به طرز بی‌موردی بسیار طولانی هستند. ضعف ترجمه چه بسا کار را به جایی می‌کشد که جملات نامفهوم و پراشتباه از آب در می‌آیند! اشکالات نگارشی که احتمالاً مترجم مرتکب آن‌ها شده اینجا و آنجا چشم را می‌آزارد. از آزارنده‌های دیگر کتاب به نظر من خط داستانی مونوتون است که گاه ادامه خوانش را دشوار می‌نمایاند. پلات تو گویی از یک تک‌نوازی پیانو طولانی و تقریباً بدون اوج و فرود محسوس الهام گرفته شده!
به هر روی خواندن آن- به ویژه برای مطالعه شیوه داستان‌نویسی وولف- خالی از لطف نیست و به علاقه‌مندان نوشتن پیشنهاد می‌شود.