کوپر با پیچیدگی زمانی نسبیت گرا دست و پنجه نرم می‌کند.در حقیقت زمان،آنتاگونیست میان ستاره ای است؛زیرا آنچه کوپر باید با آن بستیزد و بر آن فائق آید،زمان نسبیت گراست نه به طور خاص کندی مفرط زمان. تسرکت(ابر مکعب چهار بعدی)صرفا در یک زمان مشخص کنار اتاق خواب مورف قرار نگرفته،بلکه به طور بالقوه دارای سطوحی بی نهایت است که هرکدام در دقیقه ای خاص،کنار کتابخانه قرار گرفته اند و کلیت اتاق خواب مورف را در تمامی لحظات ممکنش بازنمایی می‌کنند.به نظر می‌رسد که تعبیر نویلان تسرکت،ظاهرا وجود پیوستار فضا زمانی را امکان پذیر می‌کند که در آن تمامی لحظات ممکن زمانی،در آن واحد برای این فضای بسیار خاص در دسترس باشند...از آنجایی که فضا و زمان به نوعی با یکدیگر جا عوض می‌کنند،در مدتی که کوپر در تسرکت به سر می‌برد،آزاد است که به هر سوی زمان پرسه بزند،اما حرکت فضایی او محدود می‌شود،همان طور که تورن می‌گوید:«او می‌تواند از طریق نظام تسرکت به هر زمانی که دلش می‌خواهد دسترسی پیدا کند،اما تنها در یک اتاق»