تنهایی دونده استقامت (The Loneliness of a Long Distance Runner) کتابی در ستایش مبارزه با سیستمِ اجتماعیِ ناعادلانه است.
آلن سیلیتو از جمله نویسندگانیه که ازشون با عنوان «مردانِ جوانِ خشمگین» «angry young men» یاد می‌کنن. نویسندگانی تحصیل‌کرده از طبقاتِ پایینِ جامعه‌‌ی انگلیسیِ پساجنگ‌جهانی که ساختار طبقاتی، شعارهای زندگی بهتر و نظام اجتماعی رو نقد می‌کردن و خشم و عصیان طبقات پایین رو به تصویر می‌کشیدن.

این کتاب بخشی از روح طغیان‌گر دوران فعلی جوانی منه. از طرفی نقدهای اجتماعی که داره خیلی خوبه و از طرف دیگه صحنه‌های مختلفی که خلق می‌کنه واقعاً ماندگارن.
دویدن تنها در جنگل و تنهایی کشنده‌ی یک دونده‌ی استقامت که میتونه نمادی برای تنهایی انسان در دویدنِ بی‌پایان در مسابقاتِ زندگی باشه.
سوءاستفاده از طبقه کارگر مثل مدیر دارالتادیب که میخواد از برنده شدن کالین برای خودش استفاده کنه. و جمله کلیشه‌ای که «فقر تقصیر خودتونه»، در حالی که آدم‌های فقیر دارن سگ‌دو می‌زنن تا جیب گویندگان این جمله‌ها رو پر کنن.
و صحنه‌ی انتهایی. باختن با خنده. زیر میز قواعد اجتماعی زدن.
بعضی وقتا دلم می‌خواست مثل کالین اسمیت، وسط دویدن بایستم و به بقیه بگم بفرمایید برنده شید. این مسابقه‌ی مسخره‌ای که راه انداختید و هیاهویی که سر میدید، ذره‌ای برای من اهمیت نداره.

راه‌حل چیه؟ کتاب در این مورد سکوت می‌کنه.
کتابی می‌شناسید که بشه برای این موارد درش راه‌حل جست‌و‌جو کرد؟