🔹نویسنده‌ی کتاب  «دبورا الیس» است، نویسنده، فعال اجتماعی و فمینیست کانادایی. مدتها به عنوان امدادگر هلال احمر در افغانستان فعالیت کرده و سه‌گانه ی  «دختران کابل» حاصل مشاهداتش در این سفر است. 

🔸 «دختران کابل» یک رمان سه جلدی است. پر کشش است، ترجمه‌ی خیلی خوبی دارد، عاری از اشاره‌های جنسی است، اما پر است از هراس و رنج و دلهره، پایان خوش و امیدوارکننده‌ای ندارد و مثل کتاب‌های  «خالد حسینی»، آمریکایی‌ها را ناجی افغانستان نشان نمی‌دهد.
 
🔹نقطه ضعف بزرگش اما به نظر من این است که خواننده را با ابعاد فرهنگی زندگی مردم افغانستان آشنا نمی‌کند، خواننده نوجوان بعد از پایان داستان نه از آداب و رسوم افغانستانی ها چیزی می‌داند، نه از باورهای ملی شان، نه از پیشینه‌ی باشکوه سرزمینشان. 
هرچه می‌خواند، از رنج و فقر و مظلومیت ملتی است که «جنگ زده» و  «اسیر» است. در نهایت به این نتیجه می‌رسد که افغانستان ملت بیچاره ای دارد که شایسته‌ی ترحم هستند، نه ملت بزرگی از سرزمینی کهن و ارزشمند که شرایط پیش آمده در شانش نیست.
اگر بخواهم دست نوجوانی که دوست دارد افغانستان را بهتر بشناسد کتابی بدهم، دختران کابل با همه ی ویژگیهای درخشانش، لااقل اولین انتخابم نیست. دوست دارم اولین مواجهه نوجوانم با سرزمینی که مردمش هم زبان، هم تبار و هم تاریخش هستند، مواجهه دقیقتر، گرم‌تر و شیرین تری باشد.

❓شما برای آشنایی نوجوان‌ها با افغانستان چه کتاب، فیلم یا محصول فرهنگی را پیشنهاد میکنید؟
        

          اگر به این کتاب امتیاز کامل ندهم به چه کتابی میخواهم بدهم!
فقط می توانم بگویم فوق العاده بود....خواندنش در میان جاده مشهد_تهران در نوروز ۱۴۰۰ یکی از شیرین ترین تجربه های عمرم بود.