رویکرد رولان بارت به دانش روایت شناسی دو دورۀ ساختارگرایی و پساساختارگرایی را دربر می گیرد. بارت ساختارگرا در درآمدی بر تحلیل ساختاری روایت ها (1966)، روایت را دارای سه سطح توصیفی کارکردها، کنش ها و روایت می داند. او با پیگیری نظریات «ولادیمیر پراپ»، کلود برمون، آلژیراس گریماس، تزوتان تودورف و به ویژه بوریس توماشفسکی، بنیا ن های نظری دانش روایت شناسی را استحکام می بخشد که بعدها به وسیلۀ نظریه پردازانی نظیر سیمور چتمن و... ادامه می یابد. بارت پساساختارگرا در 1970 داستان سارازین بالزاک را به 561 واحد معنایی و 48 پی رفت کنشی تقسیم و مشخصات معنایی و زبانی آن ها را در پنج رمزگان کنشی، هرمنوتیکی، فرهنگی، معناشناسانه و نمادین دسته بندی می کند. بدین ترتیب، بارت از تحلیل ساختاری به سوی تحلیل متنی حرکت می کند. اما نکتۀ قابل توجه، اهمیتی است که فهم دورۀ اول در درک بهتر نظرات مرحلۀ دوم دارد و کتاب  حاضر چنین نقشی را ایفا می کند. کتاب حاضر برگردان فارسی متن انگلیسی اثر است که پس از مقابله با اصل فرانسه به چاپ رسیده و با واژه نامه فارسی ـ انگلیسی به نمایۀ نام ها و کتابشناسی در پایان همراه است.