راوی بی­نام تب در جستجوی عدالت، جهان را زیر پا می­گذارد تا در انتها دریابد دنیا و مناسباتش آن­قدرها هم ساده نیست که بشود به صرف خوش­قلبی و کمک به دیگران، گناه تیره­ورزی و فقر دیگران را از دست­ها شست و تقصیرها را یکسر کردن، دیگران قدرتمند یا دارا­تر انداخت.
راوی این گفتار پرتنش، که می­تواند هرکدام ما باشد، در مسیری که می­پیماید می­فهمد نخستین کسی که باید برای بهتر شدن این دنیا خلع سلاح شود، خودش است.
آیا شهامتش را دارد به جبهه­ی مظلومان بپیوندد؟
والاس­شام متولد 1945 نیویورک است؛ پدرش سی و پنج­سال سردبیر هفته­نامه­ی «نیویورکر» بود، و کودکی و نوجوانی والاس سراسر به معاشرت با مهم­ترین روشنفکران و نویسندگان زمانه­اش گذشت، در دانشگاه درس تاریخ و فلسفه و اقتصاد خواند و بعد رو آورد به نمایشنامه­نویسی، اولین نمایشنامه­اش سال 1975 اجرا شد، «آخر شب ما» و تا امروز طی بیش­تر از چهار دهه فقط هشت نمایشنامه­ی دیگر نوشته، اواخر دهه­ی هفتاد میلادی با چهارمین نمایشنامه­اش، «مری و بروس» ، اقبال عمومی و خوشامد منتقدان را تجربه کرد و از آن پس اجرای هر نمایشنامه­اش اتفاقی در تئاتر دنیای انگلیسی زبان بود.
«عمه دن و لمون» ، «تب» ، «عزادار اجیر» ، «علف­های هزار رنگ» ، و «شب در رستوران تاک هاس» همگی جنجال­ها و منازعات بسیار باعث شده­اند تا جایی که اجرای یکی دوتاشان حتا سال­هایی در کشور خودش ممنوع بوده­اند، بی­محبای عملکرد صاحب قدرتان دنیا در همه­جای عالم است و آثارش هشدارهایی درباره­ی خطر برآمدن دوباره­ی فاشیسم و از دست رفتن ارزش­ها و حقوق انسانی.