من وقتی پشت جلد را خواندم برایم قضیه خیلی جالب شد. معمولاً سراغ داستان‌هایی که شخصیت‌های مشهوری دارند اما خود نویسنده آن‌ها را نمی‌‌نویسد نمی‌رفتم اما این روزها اواع فرق کرده و دوست دارم بخوانم. در واقع انگار داشتم یک «فن فیکشن» می‌خواندم با اینکه کارآگاه ما فرق داشت. عنوان کتاب برای من کمی در ذوق می‌زد چون دوست داشتم اشارۀ مستقیم‌تری به خود پونس داشته باشد و سایۀ شرلوک هلمز خیلی زیاد روی عنوان بود. البته شاید هم اگر این عنوان را نداشت اصلاً سراغش نمی‌رفتم.
داستان‌ها کوتاه و خیلی شبیه شرلوک هلمز هستند. روایت از زبان کس دیگری است که پرونده‌های جالب پونس را که مشهور به «شرلوک هلمز خیابان پراد» است تعریف می‌کند. باید یک نگاه دوباره به قصه‌های اصلی بکنم اما اینجا گاه‌وبیگاه کارآگاه اصلاً هوشی به خرج نمی‌داد بلکه فقط از حافظه‌اش استفاده می‌کرد. انگار یک گوگل ذهنی داشت که از روی اسامی و تاریخ یک‌هو یک چیزی را از کلاهش بیرون می‌آورد و پرونده را حل می‌کرد. یک جاهایی هم خیلی یک‌هویی همه چیز حل می‌شد و البته بخشی از این گره‌گشایی یک‌هویی به شکل روایت داستان برمی‌گشت و نه خود قصه. البته که برخی هم خیلی جالب بودند اما برای نظر بهتر باید دوباره قصه‌های کوتاه هلمز را بخوانم. 
اینکه نویسنده‌ای سراغ چنین کاری در آن زمان رفته و تلاش کرده ادای دینی به شخصیتی که دوست داشته بکند برای من خیلی جالب بود. بدون هیچ خجالتی سعی کرده به اصل وفادار باشد و به مرور زمان هم جایگاه خودش را به دست آورده و هم این ادای دین برای خوانندۀ پیگیرتر خیلی جالب است. پونس کمی خوشبین‌تر و مبادی آداب‌تر است و چهره‌ای زمینی‌تر دارد. انگار ناخودآگاه رومخی بودن‌های شرلوک را حذف کرده و راستش را بخواهید واقعاً این کارآگاه که روی مخ نیست و آدم را نمی‌کوبد بیشتر دوست داشتم و حس بهتری باهاش داشتم. خواندنش از آن تجربه‌های جالبی است که در دنیای ادبیات رخ می‌دهد. 
طرح جلد هم کار ابراهیم حقیقی است که مثل اکثر کارهایش نمی‌دانم چرا هیچ چیز جذابی ندارد و واقعاً در ذوق می‌زد. نمی‌فهمم چرا هنوز به او سفارش پوستر و طرح جلد می‌دهند وقتی به ساده‌ترین شکل ممکن فقط چندتا تصویر را سر هم می‌کند و تبدیل به طرح کتاب می‌شود.