ساختار سینمای جدید یادآور غار افلاطون است. در سینما هم ما در مکانی تاریک می نشینیم و مبهوت تصاویری می شویم که از دنیای واقعی دور است. چرا که سینماروها شبیه زندانیان غار افلاطون هستند، و به نظر می رسد فیلمها آنچنان کمکی برای فهم فلسفه نباشند. فلسفه تنها هنگامی می تواند آغاز شود که از پیش، از سینما (از غار) فرار کرده باشیم...
اما خود افلاطون در اسطوره غار از تصویری آشکار استفاده می کند تا موضع فلسفی خود را روشن کند...