پول فی‌نفسه یک رابطه اجتماعی است. پول نوعی «مطالبه» (ادعای مالیکت) یا «اعتبار» است که به واسطه روابطی اجتماعیْ بنیان نهاده شده و «وجود آن مستقل از تولید و مبادله کالاهاست». پول صرف نظر از هر «قالبی» که بپذیرد، در اصل نوعی «تعهدِ» پرداختِ مشروط است و «پول شدن»اش، به عنوان یک «واقعیت نهادی»، ریشه در توصیفی دارد که از ارزش‌ها ارائه می‌دهد.

تا وقتی ناشران پول تعهد می‌کنند که پول خود را در ازای پرداخت «هرگونه» بدهی از دست «هر» حامل پول بپذیرند، پول کاملاً از مقوله بدهی است. میزان اعتبار وعده‌ها موجب شکل‌گیری سلسله مراتبی از پول‌ها می‌شود که هر کدام درجه‌ای از مقبولیت دارند. نشر دیون حکومتی در صدر آن سلسله مراتب است زیرا در ازای پرداخت مالیات‌ها پذیرفته می‌شود.

هر دولت برای پرداخت بابت کالاها و خدمات، پول را در ازای تعهد به پذیرش آن برای پرداخت مالیات، منتشر می‌کند. یک بانک، سند بدهی منتشر کرده یا می‌گذارد که مبلغ یک چک به عنوان «مطالبه» از بانک صادر شود و در عوض «تعهد می‌دهد» که آن سند یا چک را به‌عنوان ابزار پرداخت بدهی از سوی بدهکارانش بپذیرد. نمی‌توان گفت پول وجود دارد مگر اینکه همزمان یک بدهی وجود داشته باشد که پول بتواند برای تسویه آن به کار رود.

در اقتصاد نئوکلاسیک، پول پیامدِ قصد نشدۀ عقلانیت فردی است. تجار برای بیشینه‌سازی گزینه‌های تهاتری خود، مقادیری از مبادله‌پذیرترین کالا را نگه می‌دارند و آن مقادیر در نهایت به «واسطه‌های مبادله» تبدیل می‌شوند. این نظریه کالایی پول است که گاهی نظریه «فلزگرایانه» نیز نامیده می‌شود. آنها هم موضوع خاستگاه‌های تاریخی و هم شرایط منطقی وجود پول را به عنوان برونداد مبادلات اقتصادی در بازار تبیین می‌کنند.