این کتاب حتی جز کتابهای بهخوان نبود،یعنی ثبت صفر تا صدش رو خودم انجام دادم که احتمالا از شمایلش مشخصه.
 پیشگفتارش و همینطور فصل اولش خیلی معطلم کرد و انگار اصلا نمیخواست تموم بشه.
ولی از شروع خاطرات اسارت و جنگ و .. همه چیز تغییر کرد.درد اون لحظات،شیرینی کنار هم بودنشون و وضعیت بد اسارت منو هم اذیت میکرد.
اون اوایل کتاب،نویسنده فضای اسارت تشبیه کرد و یک کلمه شد نتیجش: جامعهء آزمایشگاهی ..
این کلمه پر درد بود،سرشار از مظلومیت.
یک چیز دیگه هم که توجهمو جلب کرد، این بود که واقعا فکر نمیکردم خودِ رزمنده انقدر قلم روونی داشته باشه و به این خوبی
جزئیات رو توضیح بده.
خلاصه‌اش اینکه؛ واقعا به اینجور کتابها،بها بدید.