احساس میکنم نویسنده حوصله اش سر رفته و کتاب را نوشته.
ارتباطی بین اجزای داستان  نیست و این پوچش کرده. رسما جذابیتی ایجاد نمیکند. با نوشته پشت کتاب هم گول نخورید. مثل فیلم های پایان باز است.
هیچ دلیلی برای اتفاقات داستان وجود ندارد جز اینکه نویسنده خواسته اینطور باشد.
برای وقت تلف کردن کتاب خوبی است. ؛)
        

          دایی‌محسن سر سلیمی جهرمی نگه داشت و گفت: «از اینجا مستقیم می‌برندت مترو.»

بی‌آنکه از موتور پیاده شوم گفتم: «از همان جنت‌آباد هم مستقیم می‌بردند. شما خودت گفتی بیا با هم برویم.»

انگار عجله داشته باشد، کمی گاز داد و گفت: «آقا مجتبی من گفتم می‌رسانمت مترو؟»

با دل‌خوری از موتور پیاده شدم و با پشت دست دماغم را که می‌دانستم از سرما قرمز شده مالیدم و گفتم: «رسم رفاقت نیست دایی. من به عشق شما این همه راه را برخلاف جریان باد شنا کردم.»



پ.ن: رمان به ماجراهای مجتبی و رضا می پردازد که هر دو به نوعی نگران ازدواج مجدد مادر و پدرشان هستند و ماجرا از آن جایی کلید می خورد که مجتبی وقتی به دیدن رضا می رود، در مترو متوجه دزدیده شدن موبایلش می شود.

#کتاب_نوجوان
#هادی_خورشاهیان
#مگه_من_چند_نفرم
#معرفی_کتاب
        

          داستانی با کلی اتفاق شروع میشه و تا آخر قراره کم کم حل بشن ولی سرعت حل شدن کنده و حتی دقیق نمیدونیم که یه جاهایی چی میشه