دکتر علی اکبر سیف رو با کتاب های روانشناسی که دانشگاه خوندم می‌شناسم بخاطر همین وقتی دیدم از ایشون مجموعه داستان منتشر شده ترغیب شدم بخونم تا ببینم استادی که متون روانشناسی رو به ساده ترین و روون ترین شکل ممکن مینویسه و ترجمه می‌کنه چطور داستان می‌نویسه 
کتاب شامل ۵ تا داستان کوتاهه و اعتراف می‌کنم که طبق رویه همیشگیم که از داستان کوتاه خوشم نمیومد از این داستان ها هم به جز اولی خوشم نیومد. البته مثل داستان های موپاسان دلم رو نزدن و با متن کتاب همراه میشدم ولی خب تهشون دوباره این سوال رو می‌پرسیدم که خب که چی؟ چه نتیجه ای میشه گرفت؟ 
داستان ها بیشتر یادآور روزگار گذشته بودن و از این حیث برای نسل من و نسل های بعد از من مفید هستن ولی تو بحث پیام گرفتن از داستان واقعا چیزی ندیدم 
و اما داستان اول (به حکم دوران جوانی) متفاوت بود. داستان با زبان اول شخص نوشته شده بود و خواننده رو بشدت همراه و کنجکاو می‌کرد. ازش لذت بردم.