... ما باید از تولیدات داخلی با یک تعرفه بر کالاهای چینی حمایت کنیم — یا شاید واردات را ممنوع کنیم. ولی آنچه ما شاهد هستیم آنست که از طریق ممنوعیت واردات کالاهای چینی از طریق قوانین ضد دامپینگ، ما از منافع شرکت‌های آمریکایی‌ و نه مردم آمریکا دفاع می‌کنیم. دامپینگ بر طبق این قانون، فروش ارزان‌قیمت این کالاهاست. ولی واقعیت اینست که این، دامپینگ نیست، بلکه رقابت است. ... آیا لازم نیست تدبیری برای سیل کالاهای ارزان خارجی بیابیم که می‌توانند صنعت داخلی ما را غرق کنند؟ چنین نیست. ایالات متحده باید کالاها و خدمات را نه بواسطه درخواست برای کالاهای ارزان‌تر از چین، بلکه توسط تمرکز بر آنچه به بهترین وجه می‌تواند انجام دهد، انتخاب کند. ... موانع تجاری ... موقعیت هم ما و هم چین را بدتر می‌کند. مهم نیست اگر چینی‌ها در تولید همه‌چیز از ما بهتر باشند. آنها باید در تولید کالاهایی تمرکز کنند که اقتصادشان بیش از همه در آن کارایی دارد. ضمنا حتی به فرض اگر ما در تولید همه کالاها بدتر هستیم، بایستی در تولید کالاهایی تمرکز کنیم که در آنها ضعف کمتری داریم. [مزیت نسبی]

یک مثال افراطی می‌تواند همه‌چیز را روشن سازد. فرض کنید که ما کشوری داریم که بسیار مشتاق خودکفایی است. وزیر صنعت و تجارت می‌گوید: "ما نیاز به تشویق اقتصاد داخلی داریم". بنابر این دولت واردات را ممنوع و گشت‌های ساحلی را برای جلوگیری از قاچاق مستقر می‌کند. در اثر این سیاست انرژی زیادی معطوف کالاهای داخلی می‌شود که می‌تواند جایگزین واردات شود. این امر قطعا تشویق اقتصاد محلی است. ولی اثر دیگر آن است که صنایع صادراتی به سرعت ضعیف شده و می‌میرند. چرا؟ زیرا اگر هیچ‌کس اجازه نیابد که ارز خارجی را مصروف واردات نماید، در آنصورت چه کسی حاضر است وقت و زمان خود را معطوف به صادرات کند. سیاست "نه به واردات" همچون سیاست "نه به صادرات" است. در حقیقت یکی از قضایای مهم تجارت به نام نظریه لرنر که توسط اقتصاددانی به نام "آبا لرنر" در سال ۱۹۳۶ ارائه شده است، بیان می‌کند که اعمال تعرفه بر واردات همچون اعمال تعرفه بر صادرات است.