طی دو سه سال گذشته بسیار تحت تأثیر حکمت های زندگی شوپنهاور بودم و همه هم می‌دانیم که این کتاب چه فروش بالایی دارد و می کند اما به تدریج که تعمق و بدبینی خارج از تعادل نویسنده ی آن را بیشتر مورد ملاحظه قرار دادم دریافتم که کلیت اندرزین مطلب کتاب یعنی:'' گولی و عوامانگی اکثر آدم ها یا با زبان ساده بی شعوری اغلب آدم ها نسبت به اقل آن ها'' که البته به نوعی مؤید حکم وحی هم هست(اکثرهم لایعقلون) به عنوان یک پدیده ی واضح نیاز به کشف تأملات شوپنهاوری نداشت چرا که آنچه اتفاقاً در گام بعد مطالبه می شود این است: «خب تو به من آموختی(هر چند خودم می دانستم) که اکثر آدم ها موجوداتی عوام، نادان و بی خودند در مرحله ی بعد چه به من می آموزی؟» و همین پرسش مهم دوم است که حداقل در متفکران غیرالهی مثل شوپنهاور به راهکار صائبی جز غور قوقوزنانه در تنهایی خود به معنای نه چندان بالنده و... کلمه نمی رسد بنابراین شوپنهاور گر چه نقص را بیان می کند و طرح ظلمتی را در می افکند که البته بر هر روشن ضمیری آشکار است. اما همین باعث می شود'' ایده ی اراده ی'' جهان بینی او راه چندانی به نور نبرده یا حداقل و برای مثال در قیاس با حکمت اشراقی سهروردی حرف بلندی برای گفتن نداشته باشد و...

اندر جهان هر آدمی باشد فدای یار خود یار یکی انبان خون یار یکی شمس ضیاء (مولانا/غزلیات)

«بزرگترین کتاب ها کم اند درست به سان الماس در دل کوه ها»

و ظاهراً بخشی از نسل های جدید به همان اندازه ی گم افتادگی از پرتو نور حقیقت فیض خدا از واژه ی «باید» به معنای پرورنده ی آن بیزارند! یادم می آید یکبار به دختری جوان گفتم «باید مولانا،میلتون و گوته بخوانید» گفت «باید در کار نیست من دوست دارم انگیزشی بخوانم، کتاب هایی مثل'' چگونه دیگران را فریب دهیم '' ما نسل باید نیستیم» گفتم « ولی یک باید هایی بایدند چون تکامل باید دارد اجرای وظیفه دارد و...» دختر نایستاده و رفته بود!