آگوست که در رشته انسان شناسی تصحیل کرده، برای شرکت در مراسم تدفین پدرش به خانه باز می گردد. سال های زیادی را صرف مطالعه مرگ و درد و غم از دست دادن عزیزان کرده است. آگوست داستان را از بیست سال قبل آغاز می کند، وقتی پس از مرگ مادرش، در سال 1973، با پدر و برادرش راهی بروکلین می شوند. او فقط یازده سال دارد و مرگ مادرش را انکار می کند. در بروکلین دوستانی پیدا می کند که مثل خودش در زندگی زخم های زیادی برداشته اند؛ گروه چهار نفره ی گیگی، آنجلا، سیلویا و آگوست. بروکلین آن سال ها، بروکلین سوزن های آلوده به مواد مخدر و روابط تهدید آمیز و خیانت هاست؛ بروکلینی آشفته و وحشی در میان قرنی زهرآلود و تلخ برای آمریکا. روزهای سخت قحطیدر بیافرا و قتل های زنجیره ای و کمی آن طرف تر جنگ ویتنام. ژاکلین وودسن با زبانی شاعرانه و موجز خواننده را آن قدر به شخصیت های داستان نزدیک می کند که حتی بوی خوش آدامس بادکنکی را از نفس شخصیت ها می توان احساس کرد. داستانی سراسر چالش و پیروزی که با تکرار جمله ی «این ها همه خاطره ست» یادآور می شود که انسان می تواند از تمام سختی ها بارها و بارها گذر کند.
«در هندوستان، هندوها اجساد را می سوزانند و خاکسترش را در رودخانه گنگ می ریزند. مردم کاواتینو، در نزدیکی بالی، اجسادشان را در تنه درخت دفن می کنند. پدرم خواسته بود به خاک سپرده شود...»
«از متن کتاب»