دنیای آثار همینگوی  مشخصا خشن است و اغلب هم سبع ، دنیای جنگ است و جنایت و پاش و میدان گاوبازی و رینگ بوکس و نخجیرگیری و ماهگیری در دریای ژرف .
نیز دنیای آثارش دنیای شکست خوردگان و ولگردان ومشت زنان حرفه­ای مست و همجنس بازان و مستان  و نویسندگانی که استعدادشان را حرم کرده اند و اپراخوانانی که مستمعان هرچه به دستشان می آید به آنان پرتاب  می کنند و گاوبازانی که خود را باخته اند.دنیای آثارش دنیای ترس و نومیدی است - و این نومیدی گاهی فلسفی است ،دنیایی که آدمی نمی تواند معنایی در آن بیابد ، دنیای عدم . پرسوناژ سنخی آثار همیمنگوی همواره زیر سایه­ی تباهی  قرار دارد ، و این تباهی علاوه بر جنبه پیدای ملموس ، جنبه درونی هم دارد که همانا تباهی روحی و تباهی نفس است.