پرسش محوری کتاب این است که در هنگامه انقلاب ۵۷ در میان تمام کنشگران سیاسی چرا و چگونه روحانیت قدرت را به دست گرفت؟
برای پاسخ به این پرسش ابتدا در فصل اول به پرده آخر می‌پردازد و منطق کلی‌ای که قرار است با آن بقیه وقایع را تحلیل کند، مشخص می‌کند. 
در فصل‌های بعد فلش بک می‌زند به دوران صفویه تا برسد به همان پرده آخر و معتقد است تا پیشینه هر حرکتی درک نشود آن حرکت را به‌طور کامل نمی‌توان درک کرد.
مطالب هر فصل نیز به‌این صورت است که هرفصل به یک دوره تاریخی با محوریت کنشگران آن دوره و تعریف کنش‌ها و تحلیل آنها می‌پردازد.
از مهم‌ترین نقاط قوت کتاب، جامعیتی است که دارد. کتاب را حقیقتا می‌توان یک سفر دانست آنچنان که نویسنده هم آن را سفر می‌داند.
قلم روان هم از ویژگی‌های مثبتی است که ما را در خواندن این کتاب تاریخی_سیاسی حدودا ۷۰۰ صفحه‌ای یاری می‌کند.
اگر تصمیم به شروع مطالعه این کتاب گرفتید بدون قلم و کاغد به سراغ آن نروید که مطالب فرار و مفید و هستند و بازخوانی کتابی به این حجم نیز شاید میسر نشود:)
        

          آن موقعی که خواندم، اولین باری بود که با پژوهشی جدی و در این وسعت مواجه شده بودم. پر از نکات ناب و تحلیل‌های سیاسی و جامعه شناختی. قول ملک‌الشعرای بهار دربارۀ شهید مدرس و نامۀ تند نواب به ... را از یاد نمی‌برم.

 تبیین اصالت روحانیت بود هرچند برای بسیاری از طلبه‌ها گزنده. ولی هر طلبه‌ای باید بخواند تا ببیند چرا در این نبرد قدرت پیروز شد.
        

          در معرفی نوشته شده از چپ گرایان تا روشنفکران لیبرال. احتمالا نویسنده لیبرالیسم رو راست می دونه!
در حالیکه هم چپ لیبرال داریم و هم راست لیبرال.( حتی چپ ها به نسبت،  بیشتر طرفدار لیبرالیسم هستند.)