اگرچه نیمی از کتاب به مرور سریع رفتارهای عینی همه ائمه می‌پردازه، ولی میشه گفت بخش اصلی کتاب تازه از صفحه ۸۰ شروع میشه که به تحلیل مختصر دوران امام حسن (ع) می‌پردازه. من پیش از این هم چند کتاب درباره زندگی و صلح امام حسن (ع) خونده بودم:
تحلیلی از زندگانی سیاسی امام حسن مجتبی (ع)، سیدجعغر مرتضی عاملی
حقایق پنهان، احمد زمانی
قصه صلح خونین، علی نظری منفرد
صلح امام حسن، شیخ راضی آل یاسین (که این کامل‌ترین کتاب تحلیلی راجع به موضوع صلحه)
 ولی به جرات می‌تونم بگم گفتار دوم این کتاب در عین اختصار، به بهترین شکل به تحلیل رفتار امام پرداخته. به نظر من نقطه اوج تحلیل نویسنده، فصل ۱۴ از گفتار دوم بود که مشابهش رو توی منابع قبلی ندیده بودم. 
        

          بسیار کتاب جالبی بود. نگاهی که ما به ائمه‌ی بعد از امام حسین (ع) داریم این است که همگی در کنج مدارس و مساجد مشغول تدریس و دعا و نماز بوده‌اند، و البته که این نگاه نمی‌تواند دلیل منطقی به ما بدهد که چرا خلفا آن قدر بر آن‌ها ظلم می‌کرده‌اند و یکی امام موسی بن جعفر را به زندان می‌افکند و دیگری امام علی بن موسی را به ولیعهدی مجبور می‌کرد و دیگر خلفا چنان زندگی را بر ائمه سخت می‌گرفتند که این امامان به عسکری ملقب شدند. و وقتی که ما به دلیلی منطقی برای مظالم خلفا نسبت به ائمه نرسیم کم‌کم در پس ذهنمان اصل ظلم‌ها مورد شک واقع می‌شوند و ته دلمان نسبت به واقعی بودن این مطالب تاریخی مشکوک می‌شویم.
در این کتاب، نویسنده با قلمی شیوا، به ابعاد اجتماعی زندگی ائمه پرداخته و به ما نشان می‌دهد که هر کدام از این ائمه‌ی بعد از امام حسین مترصد ضربه زدن به نظام جور و خلافت بوده‌اند، البته هر کدام به شیوه‌ای خاص که منطبق با شرایط اجتماعی آن روزگار بوده است.
اشکالی که من در هنگام خواندن کتاب به ذهنم رسید این است که آقای حکیمی در مورد مسائل تاریخی به کتاب شیخ عباس قمی ارجاع می‌دهد و نه به کتاب‌های روائی دست اول، و این، دلسردکننده است، از این جهت که این پیام را به ذهن متبادر می‌کند که احتمالاً نویسنده، یک عالم دینی به معنای معمول کلمه نیست و بیشتر به شریعتی شباهت دارد (که البته من آثار شریعتی را نخوانده‌ام و از محمدرضا حکیمی هم این اولین کتابی است که خوانده‌ام) و ممکن است همان اشکالاتی را که به شریعتی وارد می‌دانسته‌اند بتوان به او نیز وارد دانست.