بایزید خبر داده بود از عارفی که صد سال پس از او از دیه دزدان برمی‌خیزد. نامش علی و کنیتش ابوالحسن.
« به سه مرتبه از من پیش بود: بار عیال کشد و کشت کند و درخت نشاند»
ابوالحسن خرقانی جزو معدود عارفانی است که در اوج تصوفش هم کار می‌کرده، آن هم کشاورزی و باغداری در جغرافیایی که هنوز هم خشن است و ناهموار.
نیز از معدود عارفانی است که شفقت خلق و تساهل با مردم در قلب تعلیمات اوست.
« هر که در این سرا درآید، نامش دهید و از ایمانش مپرسید چه هر که بر درگاه خدای تعالی به جان ارزد البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد»
کسی که درخت می‌کارد و نان به سختی درآورده خود را با دیگران قسمت می‌کند، شفقت را می‌آموزد.
آن که مراقبت از خاک و دانه و درخت را پیشه کرده باشد می‌تواند از انسان‌ها نیز مراقبت کند.