در فاصله ی قرن پنجم تا یازدهم هجری، به دلیل سرکوب شدید اهل فکر و فلسفه از سوی حاکمان و فقهای در خدمتشان، هیچ انگاره ی فلسفی قابل اتکایی شکل نگرفت و هیچ فیلسوفی در معنای واقعی کلمه وجود نداشت تا آنکه در عصر صفوی با اندکی تغییر در رویه ی حکومت و مدرسه های دینی، «ملاصدرای شیرازی» رشد و نمو یافت و فلسفه ی صدرایی را بنیان گذاشت. اهمیت محمدبن ابراهیم شیرازی، ملقب به ملاصدرا، در تاریخ اندیشه ی ما چنان است که به اعتقاد بسیاری از اهالی فلسفه، پس از او تا قرن چهاردهم هیچ فیلسوفی در ایران نداشته ایم. کتاب «ملاصدرا؛ فیلسوف و متفکر بزرگ ایرانی» حاصل ترجمه و اقتباس «ذبیح الله منصوری» از نوشته های جمعی از شارحین غربی ملاصدرا و خاورشناسانی همچون «هانری کوربن»، «هرمان اولدنبرگ»، «والتر گریسمان» و ... است که برای آشنایی عموم با زندگی و اندیشه های این فیلسوف بزرگ، از کودکی تا بزرگسالی، تدوین شده است. این کتاب که با زبانی ساده و شیوا نوشته شده است، به خوبی زیست و زمانه ی عالم و متفکر بزرگی را روایت می کند که از جوانی فقط و فقط به دلیل اندیشیدن، مجبور شد شهر به شهر سفر کند و زندگی مخفیانه پیشه کند. کتاب «ملاصدرا؛ فیلسوف و متفکر بزرگ ایرانی» روایت سرگشتگی فیلسوف همیشه در تبعید است که از سوی مردم، حاکمان و عالمان زمانه ی خودش زخم ها خورد ولی هیچ گاه از فلسفه اش پاپس نکشید و تا پای مرگ بر سر تفکرش ایستاد.