امیدوارانه دوست دارم فکر کنم سوالی که استاد صفائی حائری مطرح می کندشاید سوال خیلی از معلمان ، مربیان و یا ادم هایی باشد که به یک آگاهی و حقیقتی رسیده اند و نمی توانند بی خیال و دل آسوده باشند.آتشی در دلشان شعله می کشد که نمی گذارد ارام و بی هیاهو بنشینند.
اما سوال چیست؟
اینکه چگونه می توان بین خود و نسلی که نه پس از ما ،که با ما و در زمان و زمانه ما زندگی می کند آن هم با یک شکاف که باعث شده ما را نفهمند،دردهای ما را نفهمند،علت خنده ها  و گریه های ما را نفهمند پلی برقرار کرد.اگر این شکاف و فاصله را احساس کردی پس برتوست که این شکاف را پر کنی.
حرف نویسنده این است که دین از جنس عاطفه صرف نیست بلکه از جنس عقل است و عمل پس هم قابل انتقال است ،هم قابل نقد.
این انتقال یک وظیفه عمومیست اما ضرورتش چیست؟
ضرورت در اگاهی بخشیست که زمینه ساز ظهور است،به راه و نه بیراهه رفتن ادمها و دیگر اینکه ادای دین و امانت است برای تربیت و انتقال به نسل بعدی.
سرفصل های مفیدی  درباره ویژگی های علم،حامل علم،تبلیغ علم و حفظ و نگهداری ان دارد.
این کتاب برای آدم های دلسوزییست  که سوزدل دارند،نوری یافته اند و می خواهند روشنی بخش باشند،امانتداری کنند با ادای امانت.
برشی از کتاب
"تو وکیل نیستی،مسیطر نیستی که مبشر،مذکر و معلمی.همین و همین.تو امده ای آدمها را نقد کنی،خواستند بیایند،نخواستند نیایند.تو امده ای ایجاد زمینه کنی،نیامده ای که ادم ها را بسازی بین این دو فرق هست."