خوندنش سخت و نفس گیر بود.
        

          "تاریخ به ما یاد داده وقتی ظاهراً هیچ امیدی درکار نیست، امید در قلب‌های مردم همچنان پا‌برجاست."

این کتاب درباره ی زندگی ربوده شده ی دختری 11 ساله بود.
جیسی دوگارد 11 ساله بود که دزدیده شد.
از خانواده‌ش جدا شد.
از مادری که عاشقانه دوستش داشت جدا شد.
از خواهر 2 ساله‌اش جدا شد
از دوستان مدرسه اش، از مدرسه، از زندگی‌ش جدا شد و مجبور شد وارد زندگی تازه ی دردناکی بشه و سختی های زیادی رو تحمل کنه!

چرا انسان به خودش اجازه ی هرکاری رو میده؟
چرا فکر میکنه برای ارضای خواسته‌هاش باید بقیه فدا بشن؟
چرا انسان ها فقط به خودشون فکر میکنند و توجهی به دیگری ندارند؟
چرا آرامش برای خود فرد مهمه ولی آرامش فرد دیگری به ما ربطی نداره؟

این کتاب رو به نظرم همه باید بخونند. 
حرف هایی توی گفته میشه که هم شنیدنش دردناکه هم خوندنش. ولی این حرف ها از اعماق وجود فردی بیرون میاد که 18 سال درد و رنج رو تحمل کرده.