انسان های این دوران را به ما نشان میدهد و ما با اینان به تجربیاتی میرسیم که خود گویای بسیاری از مسایل اجتماعی اند؛آن گاه که باز هم نفس ارواح را احساس میکنیم،آنگاه که پرتوی اندکی از عشق به سوی مان می تابد و زمانی که از ویرانه های باور و اعتقاد بر می خیزیم و شعله ی جاویدان را از خاموشی می رهانیم.در داستان عشقی روشن و سردی شاهد سکوت نسلی هستیم که به میهن بازگشته اما خوب می داند که در این جهان میهنی وجود ندارد.
توصیف های او بی پروا و واقع گرایانه است.بل مارا با دستی آرام،آهسته و تا حدودی دهشت انگیز تا آخرین زوایای تنهایی بشر می کشاند.از این کتاب ببیش از این ها هم میتوان فهمید،چیزهایی که در آثار قبلی او نظیر عقاید یک دلقک هم دیده ایم.