نویسنده کم نظیر انگلستانی چارلز دیکنز با نثر توانمند خود اثری بی همتا خلق کرده است. او جزو بهترین‌ نویسنده‌ها در ماندگار کردن شخصیت‌ها است. الیور تویست و دیوید کاپرفیلد از نمونه‌های معروف این شخصیت‌های ماندگار است. 
"آرزوهای بزرگ" نه تنها از شاخص‌ترین آثار این نویسنده ی بزرگ است بلکه جزو آثار مهم ادبیات جهان است. نویسنده توانسته با مهارت خود در این نثر تقریبا طولانی شما را با داستانی پر از توصیفات و فضاسازی‌های واقع‌گرایانه دعوت کند. داستان روایتگر پسری ۷ ساله است که در فقر و تنگدستی در کنار خواهر خود زندگی میکند. دیکنز در رمان‌های خود به شخصیت‌پردازی‌های قشر فقیر جامعه می‌پردازد. کاراکتر پیپ هفت ساله هم بیانگر همین موضوع است. مخاطبان دیکنز را با همین رویکرد می‌شناسند. شخصی که مسائل مربوط به فقر و اختلافات طبقاتی و توهین و تحقیرهایی که قشر مرفه جامعه به تنگدستان روا می‌داشتند را مطرح می‌کرد. از این رو او را نویسنده‌ای رئالیست می‌دانند. در نقاشی مثال دیکنز گوستاو کوربه نقاش رئالیست است. 
این رمان که بیانگر آرزوهای بزرگ پیپ است مشکلات و رنجهایی را بیان می‌کند که در پس ثروت اتفاق می‌افتد. اینکه تا انسان نخواهد ثروت نمی‌تواند ذات و سرشت آدمی را تغییر دهد. زمانی آرزوهای بزرگ پیپ شکوفا می‌شود و شما در قلب داستان قرار می‌گیرید که پیپ کودک به خانه پیرزنی مرفه و متنفر از مرد برای هم صحبتی با او می رود. پیرزن دختری کوچک به نام استلا را بخاطر تنها بودن به سرپرستی گرفته بود و تصمیم داشت او را نیز همانند خود تربیت کند که از مردان متنفر باشد. زمان میگذشت و پیپ و دختر داستان بزرگ می‌شدند. اینجا بود که دختر پیپ را مورد تحقیر و توهین قرار می‌دهد. پیپ که عاشق استلا شده بود سرخورده شده و آمال و آرزوهای بزرگ خود را در ذهن پرورش می‌دهد. تا جاییکه دیگر مسیر زندگیش را آرزوهای بزرگی که در سر داشت رقم میزد!پیپ به‌دنبال آرزوهایش با پیچ و خم ها و اتفاقهای عجیب و سختی‌هایش پی‌رود. روایت داستان از زبان پیپ و توصیفهایی که او از آدمها با تمام جزئیاتشان و توصیفهایی دقیق که از فضای خانه ها دارد
در هر لحظه شما را با داستان همراه می‌کند و برایتان تصویر می‌سازد. لحظه هایی از جرم و جنایات که ترس و وحشت را به شما القا میکند.


        

          داستانش رو دوست داشتم 
ولی چیز زیادی ازش نفهمیدم شاید بخاطر اینه که بچه تر بودم و الان باید یک بار دیگه بخونمش
شایدم بخاطر قلم خوب آقای چارلز دیکنز