کتاب پیش‌رو تلاشی در بیان جایگاه دو هنر ایرانی نقاشی و نقالی است. محسن زارع مولف کتاب ابتکار خاصی را به‌کار برده. او با ترکیب کردن این دو هنر که دیداری و شنیداری هستند خواننده را به عوالم عاطفی جدیدی نزدیک می‌کند. این عوالم به واسطه پیوند این هنرها با داستان‌های حماسی و ملی ایرانیان و همنچنین داستان‌های مذهبی و واقعه تاریخی عاشورا از یک‌سو ملی و میهنی و از سوی دیگر دینی و مذهبی هستند.
زارع در پیشگفتار از نقاشی پرتره‌های سفارشی در نقاشی قاجار شروع می‌کند و سپس به نقاشی قهوه‌خانه‌ای می‌رسد. نقاشی قاجار که ریشه آن در نقاشی صفویه قابل پیگیری است، به سبب صلح نسبی طولانی مدت رشد چشمگیری می‌کند. در این دوران ارتباط با کشورهای اروپایی و تاثیراتی که این ارتباط بر فرهنگ ایران میگذارد، باعث پیدایش پرتره‌هایی ترکیبی از تکنیک‌های اروپایی و ایرانی می‌شود. بیشتر این پرتره‌ها مربوط به شاهان قاجاری خصوصا فتحعلی‌شاه است. همچنین نقاشی‌هایی از شاهزادگان و افراد متمول در این دوران موجود است.
با افول این پرتره‌ها نقاشی موسوم به قهوه‌خانه این‌بار برخلاف جریان‌های نقاشی آکادمیک و خارج از حوزه هنری رسمی رشد کرد. نقاشی قهوه‌خانه‌ای مقارن با جنبش مشروطیت و به دست هنرمندان مکتب ندیده رشد کرد و به اوج خود در دوران پهلوی رسید. این شکل از نقاشی توسط استادان آن هنوز در حال پیگیری است.
از دلایل ماندگاری و محبوبیت این نقاشی‌ها نقالی آن‌هاست که در قهوه‌خانه‌ها انجام می‌شد.
        

          یک کتاب بسیار خوب و خوندنی و جذاب درباره هنرهای دیداری و شنیداری سنتی در ایران.
چاپ این نوع کتاب ها که به هنرهای قدیمی ایرانی بپردازه واقعا هرچقدر هم که زیاد بشه باز هم کمه.
ما تنها کشوری در جهان هستیم که سنت های نمایشی اختصاصی و خاص جغرافیا و فرهنگ و هنر خودمون داریم اما کوچکترین اهمیتی برای نوسازی ، اجرای کلاسیک این آثار به شکل موزه ای و حفظ این سنت ها نمی کنیم. 
همین امروز اگر شما بخواید نمایش ۵۰۰ ساله نو در ژاپن رو ببینید ، بلیت زیر چندصد ین پیدا نمی کنید. تئاتری که به همون شکل قدیمی داره اجرا میشه.
هنوز در ایتالیا و ونیز گروه هایی هستند که دارن کمدیا دلآرته رو به همون شکل دوره رنسانس اجرا می کنن... در هند خیلی از معابد در حال تبدیل شدن به تماشاخانه برای اجراهای کاتاکالی و سنت های نمایشی هندیه... اپرای پکن همچنان پر بازدیده...

اما اگر یک خارجی امروز بخواد بیاد ایران و تعزیه یا نقالی و روحوضی ببینه عملا جایی براش نیست و گروه ها و سالن هایی برای اجرای این آثار وجود نداره...
خارجی که چه عرض کنم ... یک دانشجوی تئاتر بخواد یک نمونه ببینه نمیدونه کجا باید بره...
متاسفانه با این روند بعد از چند سال دیگه اصلا از نقالی و روحوضی و تعزیه ( به شکل سنتی و درستش نه این اجراهای با بلند گو و دری وری ) نمیمونه 
کتاب حاضر سعی کرده دو نمونه از هنر های تصویری و دیداری که توام با هم هستند رو برای خواننده تشریح و توضیح بده...
از نقالی و پرده خوانی گرفته تا نقاشی قهوه خانه ای و... 
در کل کتاب خیلی خوبیه...
امیدوارم دلسوزی پیدا بشه یا مسئولین دست به کار بشن و فکری به حال هنرهای سنتی ایرانی مثل نقالی و خیمه شب بازی و تعزیه و روحوضی و... بکنن...

آرزو که بر جوانان عیب نیست هست؟