یه جوری بود؛ خوب بود ها ولی یه جوری بود...!
حس غیر قابل دسترس بودن و دور بودن شدید از شهدا بهم دست داد.
اون بخش دوری از تجمل و ساده‌زیستی و ایناها قبول؛
ولی یه سری چیزا رو نمیتونم قبول کنم.
مثلا یکی از شهدا، به مراسم عروسی‌شون دیر اومدن -انقدری که میخواستن غذای مهمونا رو بدن و مراسم رو تموم کنن- و ایشون کجا بودن؟! نماز جمعه...!
نمیدونم، نمیدونم کدوم درسته واقعا!