مهمتر آنکه دیدگاه‌های انسان شناختی ایوب هم وضوح بیشتری می‌گیرند و به همین میزان، تفکر دینی او از الهیات مرسوم دورتر می‌شود. به همین علت او را «نخستین اگزیستانسیالیست جهان» دانسته‌اند. ایوب تصاویر مختلفی از گذرا بودن زندگی انسان و رنج و مهلت و تنهایی او به دست می‌دهد که گویی: «انسان چقدر ناتوان است. عمرش کوتاه و پر از زحمت است. مثل گل لحظه‌ای می‌شکفد و همچون سایه ابری که در حرکت است به سرعت ناپدید می‌گردد.» «کوه‌ها فرسوده و ناپدید می‌شوند. آب سنگ‌ها را خرد می‌کند و به صورت شن در می‌آورد. سیلاب‌ها خاک زمین را می‌شوید و با خود می‌برد. امید انسان را باطل می‌سازی. او را از توان می‌اندازی و پیر و فرتوت به کام مرگ می‌فرستی... نصیب انسان فقط درد و اندوه است.»