همه عمر سر از این خمارمستی که هنوز نبودم که تو در دلم نشستی تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی هرسال محرم که می رسد خود را در خیل جمعیت، حیران می بینم. وقتی به خود می آیم که مرا چه شده و چرا چنین آشفته وشیفته ام، یادم می آید که دیری است سینه ام شرحه شرحه محبت انسانی است... .