تقریبا تمام سوسیالیست‌های جهان جزمیت‌گران، به این صورت که خودشون رو متجدد و غیر خودشون رو متحجر میدونن. این جزمیت گرایی -که به تبع گورکی هم ازش مستثنی نیست- روی سرتاسر این نمایشنامه سایه انداخته.
        

          نمایشنامه “انگل” (یا “در اعماق”) یکی از معروف‌ترین آثار ماکسیم گورکی، نویسنده بزرگ روسی، هست. این نمایشنامه یه جورایی پرتره‌ای از زندگی آدم‌های به حاشیه رانده شده و فقیر در روسیه اوایل قرن بیستم رو به تصویر می‌کشه. داستان در یه پانسیون (یه جور خونه ارزون قیمت) اتفاق می‌افته که آدم‌های مختلف با سرنوشت‌های متفاوت توش زندگی می‌کنن: یه اشراف‌زاده ورشکسته، یه دزد، یه بازیگر الکلی، یه زن خیابانی و…

گورکی تو این نمایشنامه به خوبی نشون میده که این آدم‌ها چطور در شرایط سخت و طاقت‌فرسا، سعی می‌کنن امیدشون رو حفظ کنن و به زندگی ادامه بدن. هر کدوم از شخصیت‌ها یه جورایی دنبال یه ناجی یا یه راه فرار از این وضعیت هستن، اما بیشترشون در نهایت به پوچی و ناامیدی می‌رسن. “انگل” یه نمایشنامه تلخ و واقع‌گرایانه است، اما در عین حال پر از لحظات انسانی و همدلیه.