در وهله‌ی اول سفر شب مرا به یاد «سفر به انتهای شب سلین» و «ناطور دشت» سلینجر انداخت. روزهای نوجوانی هومر و مشکلات و راه‌حل‌هایی که برایشان پیدا می‌کرد و عدم اطمینانی که در راه‌حل‌هایش احساس می‌کرد، همگی باعث تشدید این یادآوری‌ها می‌شد.
سفر شب مرا به تهرانی برد که در آن نزیسته‌ام، تهرانی که در آن «ایرما خوشگله» و «مهر هفتم» اکران می‌شد و بلیط آن به راحتی گیر نمی‌آمد. با قدم زدن‌های هومر من هم فضای تهران نزیسته‌ام را متصور می‌شدم و خودم را با او هم‌قدم می‌کردم. 
روزهای جوانی و اختلاف نظر با پدر، پدری که خودش در جوانی‌اش کتاب‌های زیادی خوانده و سراغ فلسفه رفته اما درکتاب‌خوانی پسرش احساس خطر می‌کند و کتاب‌های او را می‌سوزاند و به صادق هدایت می‌گوید «مرتیکه‌ی تریاکی». فضایی به‌شدت ایرانی و آشنا که بعد از این همه سال هنوز هم بسیاری از ما با آن مواجه‌ایم. هومر همان جوان جویای نامی است که با اطرافیانش فرق دارد و می‌خواهد فعالیت‌های مختلف ادبی و فرهنگی بکند اما سد راهش می‌شوند و او علایقش را با حفظ کردن نمایشنامه‌ها و تکرار آن‌ها با خودش و تطبیق دادن اتفاقات اطرافش با نمایشنامه‌ها ادامه می‌دهد. سفر شب سرشار از جوانی و شوخ‌طبعی‌های هومر است که تا انتهای داستان ما را با خود همراه می‌کند.
        

          با این کتاب انگار  به گذشته سفر میکنی داستان ساختار شکن 
 از دهه ۴۰ و ۵۰ .. هربار از زبان یک  شخصیت از زاویه دید متفاوت  با پرسه زدن تو کوچه پس کوچه های شمال تهران دربند و شهر نو تو کاباره ها با مردای که یا مطلقه ان یا یه پاشون تو خونه های بدنام  ....داستان شلوغ و پر ماجرا از  پسری به نام هومر که میخواست هملت بشه ولی به امیرارسلان نامدار قناعت کرد  در پی فرار از این تقدیر نانوشته و سفر به ناکجا به دنبال سرنوشتی   متفاوت تر از پدری گرفتار هوس و اسیر دربند مادیات
        

          شخصیت اول داستان خیل شوخ و شنگ و باحال و جوگیر است. کلاً دارودسته ماجرا خیلی ایرانی و باحال هستند. چرا به این ایرانی بودن تاکید می‌کنم؟ وقتی داستانی از نویسندگان ایرانی می‌خوانم اغلب شخصیت اول داستان یک روشنفکر بی‌نقص است و بقیه یک مشل امل بی‌سواد  و بدتر این که نویسنده تمام حرف‌های روشنفکری‌اش را در دهان شخصیت ماجرا می‌گذارد و در و گوهر است که شخصیت داستان از خود بیرون می‌ریزد. اینجا این طوری نیست. جوان‌های داستان یلی شبیه همین جوان‌هایی هستند که هر روز می‌بینم و البته کمی کتاب‌خوان و به ظاهر باسواد. البته این تنها نکته مثبت ماجرا نیست. روایت خیلی خوب تعریف می‌شود و گام به گام به شخصیت‌های به جاهای مختلف سر می‌زنیم و هر چه به پایان داستان نزدیک‌تر می‌شویم قصه یک جوری می‌شود. چه جوری؟ خواندنش با شما.