اختراع عکاسی شیوه ی بیانی جدیدی را در اختیارمان قرار داده است که بیش از همه با حافظه ارتباط تنگاتنگ دارد اما به راستی عکس ها چرا و چگونه بر ما تاثیر میگذارند؟از آلبوم های خانوادگی و کاربرد عکس ها در حیطه ی خصوصی شان چه برداشت میکنیم؟آیا نماها یک رمز حیاتی نوعی از نیمه زبان را شکل میدهند؟آیا میتوان از نوعی بهره جویی سرمایه دارانه از عکاسی سخن گفت و اگر چنین است آیا حقیقتا راه چاره ای برای رهایی وجود دارد؟ این ها برخی از پرسش هایی هستند که کتاب قصد بررسی آنها را دارد و زمینه ساز نظریه جدید درباره عکاسی است که فراتر از نظریات مطرح شده توسط والتر پنجامین رولاند بارت و سوزان سونتاگ میباشد برجر معمای عکس و ابهام موجود در آن را مورد نظر قرار میدهد او نحوه ی عملکرد عکس را نقل قولی عین به عین وردپایی از واقعیت میداند درست بر خلاف نقاشی که ترجمان آن میباشد شیوه ای که جان برجر و ژان مور برای عملی ساختن نظریه ی خود در این کتاب کار گرفته اند منحصر به فرد است این اثر آمیزه ای از داستان های واقعی نظزیه پرتره و حتی اعتراف است داستان اصلی کتاب درباره زندگی یک زن روستایی به عنوان شخصیتی خیالی بدون بهره گیری از کلمات یبا استفاده از صد و پنجاه قطعه عکس گفته شده است این داستان مصور هیچ شباهتی با یک فیلم یا گزارش خبری ندارد بلکه شیوه ای دیگر است برای گفتن جان برجر رمان نویس و منتقد هنر به عکاسی و جایگاه آن در جهان ما دورنمایه ای عمیق بخشیده است ژان مور بیش از بیست سال به عنوان عکاس با سازمان ملل همکاری کرده است.