مدام مثل همیشه عالی بود.
به نظرم در این شماره داستان ها خیلی بهتر از ناداستان ها بودند.
        

          مجله ی مدام ِ هفتم

موضوع این شماره وطن بود. وطن از نقطه نظر هر کسی تعریفی و جایگاهی دارد. در این شماره هم تعدادی از نویسندگان، وطنی را که فهم و وجدان کرده اند را نوشته اند. خواندن این تیپ متن و داستان‌ ها، آدمی را وطن دوست تر و در دفاع و ماندن از/ در آن، راسخ تر می‌کند. وطن داشتن و دوست داشتنش را نشانه ی ایمان دانسته اند.

        

          هر شماره که از مدام بیرون می‌آد بیشتر من رو به ادبیات و نسل جدید امیدوار می‌کنه. امروز در جلسه‌ای حرف زده شد که ادبیات ما دیگه پوسیده اما من امیدوارم به نسلی که در راهه :)
مدام بخونید و کیف کنید.
پ.ن: چند وقته نمی‌رسم به نوشتن یادداشت‌های مفصل🥲 چقدر دلم می‌خواد از چند تا کتاب بنویسم.