داروها از طریق تأثیرگذاری بر "مغز" (brain) به مردم کمک می‌کنند تا مشکلات روانی خود را حل کنند؛ اما روان‌درمانی بر "ذهن" (mind) تمرکز دارد. روان‌درمانی چهار نوع اصلی دارد: ۱) سایکودینامیک، ۲) پویایی، ۳) رفتاری، و ۴) شناختی و "گروه" درمانی. این رویکردها و فرآیندها از یکدیگر متفاوت هستند، اما هدف همه آنها یکی است: ۱) ارائه توضیح عقلانی به مردم دربارهٔ مشکلاتشان؛ ۲) ارائه یک مبنای واقعی برای امید واقعی؛ و ۳) دستیابی به موفقیت از طریق ایجاد یک رابطه مثبت و یک‌به‌یک بین درمانجو و درمانگر.

ریچارد شودر (انسان‌شناس) می‌گوید: اگر از یک زاویه به یک شئ نگاه کنید، تصویری که از آن دارید ناکامل خواهد بود. اگر به‌طور همزمان از همه زوایا به آن نگاه کنید، تصویر نامنسجم خواهد بود و اگر اصلاً از هیچ زاویه‌ای به آن نگاه نکنید، خالی خواهد بود. درمانگر باید یک زاویه خاص را برای نگاه کردن به مشکل درمانجو انتخاب کند، اما باید متوجه این حقیقت باشد که زاویه انتخاب‌شده الزاماً ناکامل است.

درمانگرانی که از رویکرد شناختی-رفتاری استفاده می‌کنند، معمولاً از بین رفتن علائم مشکلات روانی را مهم‌ترین معیار موفقیت می‌دانند. درمانگران رفتارگرا نیز تغییر رفتارهای ناسازگارانه را به همان اندازه مهم تلقی می‌کنند. روان‌شناسانی که رویکرد سایکودینامیک دارند، حذف کشمکش‌ها یا تعارض‌های ناخودآگاه را عامل اصلی موفقیت روان‌درمانی می‌شناسند. همچنین، روان‌شناسان انسان‌گرا مهم‌ترین هدف روان‌درمانی را تقویت استقلال فرد می‌دانند.

مرگ یک رویداد در زندگی نیست. ما زندگی نمی‌کنیم که بمیریم. اگر ابدیت را نه به معنای یک مدت زمان بی‌انتها، بلکه به معنای بی‌زمانی و عدم وابستگی به زمان در نظر بگیریم، آنگاه زندگی ابدی را متعلق به کسانی خواهیم دانست که در زمان حال زندگی می‌کنند. لودویگ ویتگنشتاین