افلاطون گوید: عشق واسطه انسان ها و خدایان است و فاصله آنها را پر می کند

در عشق اندک اندک لذات و حالات نفسانی به لذات و احوال روحانی مبدل می شود عشقِ ابتدایی، هلال ماه را ماند که آمیخته به تاریکی است و اما رفته رفته این هلال باریک به قرص کامل بدل می شود عشق، اندک اندک ذائقه باطنی عاشق را ارتقا بخشد

عشق رویاننده باغ کمالات در درون آدمی است همان سان که از خاک تیره، سبزه و سنبل می دمد، عشق سبب می شود که از جسم خاکی آدمی، احوالی متعالی و اخلاقی پسندیده پدید آید

فقدان عشق، آدمی را از پرواز باز می دارد چون نباشد عشق را پروای او ماند همچون مرغ بی پر، وایِ او