ادامه تاریخ سیاسی تشیع و بررسی دوران پس از نواب اربعه تا انتهای صفویه
        

          موضوع این کتاب برای نگارندۀ این یادداشت، بسیار جالب بود؛ امّا نکته‌هایی دربارۀ این کتاب در خاطر دارم که شایسته است تذکّر دهم:
۱. متأسّفانه این کتاب غالباً بر منابع دستِ اوّل تکیه ندارد و نقل‌هایش غیر مستقیم است. در پژوهش‌های علمی، شایسته است نویسنده تا جایی که می‌تواند، به منابع دستِ اوّل مراجعه کند؛ مثلاً اگر می‌خواهد سخنِ عالِمی را نقل کند، به کتاب خودِ آن عالِم مراجعه کند و ارجاع دهد، نه آنکه سخن آن عالِم را از کتابِ شخصی دیگر نقل کند.
۲. تمرکز کتاب، معمولاً بر عالمان و فقیهان است. البتّه، نام کتاب نیز تاریخ سیاسی تشیّع است و متناسب با کتاب، همین است که به وضعیّت حکومت‌ها و سردمداران تشیّع (علما) توجّه شود؛ امّا به‌نظر می‌رسد شایسته آن است که به وضع اجتماعی مردم شیعه و نحوۀ تعامل آنان نیز با حکومت‌ها بیشتر اشاره شود.