برای آنان که با هنر سرو کار دارند و کسانی که در مورد آن می اندیشند، «اهمیت» خاص هنر امری بدیهی به نظر می رسد. در کار بسیاری از متفکران دویست و پنجاه سال گذشته، هنرو اثر هنری به عنوان محل رخ نمایی حقیقت و لحظه ی گشایشی ظاهر می شود که حقیقتی در جامعه، سیاست، و علوم تجربی مدرن یافت نمی شود خود را در آن آشکار می کند: اثر هنری همچون تنها استثنا واقعیت سرتا سری کذب و کژنمایی و بیگانگی ظاهر می شود-لبحه ی رستگاری در جهانی سراسر هبوط یافته.
این در حای است که سده ها متمادی کار هنری نیز فعالیتی متعارف و چیزی در رده ی مهارت ها و صناعت های دستی تلقی می شد، و کسی دعوی آن را نداشت که با پرداختن به هنر با مهم ترین مسائل بشری سرو کار دارد.
گفتاری که هنر را به این معنای تازه فهم و صورت بندی کرد «زیبایی شناسی» نام داشت، و هنری که همپای این جریان به وجود آمد، جریان هنر مدرن به معنای عام کلمه بود. اما این هنر و گفتار زیبایی شناسی از پی چرخش «پست مدرنیستی» چند دهه ی اخیر از جهات مختلف محل حمله بوده است.
هفت جستار به هم پیوسته ی کتاب حاضر به این مسائل می پردازند، و در این مسیر برخی از مفاهیم محوری هنر و زیبایی شناسی دو سده ی اخیر مانند مفهوم طبیعت دورن و بیرون، بیان و بیان گری، سوبژکتیویته یا نفس فردی، بازنمایی و پیوند آن با واقعیت، ابداع یا نوآوری ، و مقولاتی دیگر را مورد بحث قرار می دهند.