یادش بخیر
سال سوم دبیرستان
یک معلم خیلی مهربان داشتیم
دیسیپلین خاص خودش را داشت و هرجلسه هم از درس جلسه قبل، امتحان می گرفت
دوستش داشتم و دوستم داشت، معلم ادبیات و زبان فارسی ام را می گویم، خانم معتمدی عزیز❤️✨
ان شاءالله هرکجا که هست، سالم و پر روزی باشد
او یکی از مُشَوِقانِ من به سوی ادبیات بود... .

کتاب زبان فارسی را هم دوست داشتم، درگاه ورود و آشنایی من با قواعد زبان شیرین فارسی بود
اما الان که فکر می کنم، خیلی خشک بود و می توانست خیلی جاها بهتر باشد
من به شخصه، به خاطر معلم های عزیزی که عاشق ادبیات بودند، عاشقش شدم و البته مادرِ عزیزم که دیوانهٔ ادبیات فارسی بود
کم کم این عشق در وجود فاطمهٔ کوچک هم ریشه داد و اکنون تبدیل به نهال نوپا و جوانی شده که طراوت به وجودم می بخشد
به امید درخت سرسبز و پربار شدنش... 🌱
        

          نمی دانم اگر این کتاب را به اجبار و در مدرسه نمی خواندم هم این قدر از آن متنفر بودم یا نه؟ 
ولی کلا با وجود علاقه ی شدید به ادبیات، از زبان فارسی خوشم نمی آید چون احساس می کنم زبان فارسی می خواهد ادبیات را در چارچوب بگنجاند و ادبیات ما هم در هیچ چارچوبی نمی گنجد
        

          نسبت به زبان فارسی سال دوم خیلی بهتره و به خاطر معلم فوق سخت‌گیری که داشت از درس‌هایی شد که با جدیت یاد گرفتمش و چون توش خوب بودم، از زنگ‌هایی بود که با راحتی می‌شستم و میون شیطونی‌های سرکلاس و عصبانیت‌های معلم، ازش لذت می‌بردم. جوری که بعداً معلمش از موردعلاقه‌هام شد.
درس‌هایی که به قواعد مربوط می‌شد مفید بود (گرچه غلط‌هایی داشت که با کمک معلم اصلاح می‌کردیم). ولی درس‌های حفظی مثل زبان شناسی یا کتب مرجع، واقعا دوست نداشتنی و رو اعصاب بودن.
قبل اینکه ریویو رو بنویسم، دیدم چقد بقیه نظرات بد گذاشتن و ابراز تنفر به درس و معلمش کردن:)) خلاصه که تاثیر معلم خوب و دل‌سوز اینجاست که به چشم میاد دیگه.