The sun is an arrogant thing, always leaving the world behind when it tires of us. The moon is a loyal companion. It never leaves. It’s always there, watching, steadfast, knowing us in our light and dark moments, changing forever just as we do. Every day it’s a different version of itself. Sometimes weak and wan, sometimes strong and full of light. The moon understands what it means to be human. خورشید موجودی مغرور است، که هرگاه از ما خسته می‌شود، بی‌اعتنا جهان را ترک می‌کند. اما ماه، همراهی وفادار است؛ هرگز نمی‌رود، همیشه هست، بی‌صدا و استوار، در روشنی و تاریکیِ ما نظاره‌گر، و چون ما، پیوسته در حال دگرگونی. هر روز، چهره‌ای تازه از خود می‌نماید— گاه نحیف و کم‌نور، گاه پرقدرت و لبریز از روشنایی. ماه می‌فهمد انسان بودن یعنی چه.