کتاب جالب بود. 
فقط تا نیمه کتاب متوجه نمی شدیم گذشته هست یا حال. 

        

          مثل بقیه کتابهای تکین حمزه لو، داستان روان و ساده ای داشت، شخصیتها و رفتارشان قابل درک بودند و در ساخت و پرداخت آنها اغراق نشده بود
داستان خوب میتونه خواننده رو در بی کسی ها و تنهایی های فیروزه همراه خودش کنه، نوعی هم ذات پنداری که عموما در خواندن داستانها اتفاق میفته
در کل دوستش داشتم، قصه ش قشنگ و تا حدودی رئال بود
        

          این رمان رو حتما دوست داشتم که بریده ای ازش رو تو دفتر خاطراتم نوشتم، 
توی دفترم که تاریخ زده بودم  ۱۳ اسفند ۱۳۹۸، همون اوایل اوایل کرونا
و بریده این بوده: 
بعضی وقت ها لازم نیست هیچ کلمه ای مصرف کنیم. همین که باشیم و نشان دهیم میفهمیم هزار بار بهتر از دلداری دادن های الکی است