اگه نمیدونید چی بخونید  این داستان پیشنهاد میکنم
تا یه جایی فکر میکردم ضد جنگه  (الانم هم مطمئن نیستم)
تا یه جایی از داستان  تقریبا اتفاق خاصی نمیوفته  ولی باعث نمیشه  خسته ات  کنه که دیگه ادامه داستان نخونی
روند داستان یکنواخت 
خیلی یهویی  داستان اوج میگیره  و  دوباره بر میگرده به حالت یکنواخت
دوست داشتم که  بی مقدمه می رسیدم  به  اوج داستان
لا به لای داستان هم  در حد  یه پاراگراف یا کمتر اتفاقات آینده  یا به تعبیری پایان داستان میگه
وقتی  اتفاقی در داستان هست  احساس میکنه اونجایی  و داری با چشمای خودت میبینی 
نویسنده خیلی خوب تونسته  تصویر سازی برای مخاطب بسازه  برای منی که  تصویر ساز خوبی نیستم   به صورت  واضح میتونستم  هر اتفاقی   تصویر سازی کنم
نمیشه یه داستان باشه که  از یکی از شخصیت های  داستان متنفر باشی
رفاقت  در حد  پدر  ماندی تموم می کنن
و  تمام
        

          دقت به جزئیات در حد اعلا و سیر داستان کند، که البته در این قصه اصلا حس نمیشه.
داستان گیرایی شدیدی داره و فضای متفاوتی براتون ترسیم میکنه.
در ضمن اگر تجربه ی سربازی رفتن داشته باشید درک بهتری از کتاب خواهید داشت.
        

          .
نیمه‌شبی آرام داستانی است در حوالی سال چهل و پنج و در جنگلی مرزی مابین آلمان و بلژیک، که به هیچ وجه نمی‌خواهد همچون داستان‌های جنگ جهانی دوم به شرح وقایع بپردازد.
ویلیام وارتن جنگ را پدیده‌ای می‌داند نشأت گرفته از سبعیت وسیع‌تری که تمدن است. و همچون اسلاوی ژیژک خشونت کنشگرانه را رفتار و خشونت سیستماتیک را جنایت می‌داند.
وراتن همواره در مفهوم ما را به قبل عودت می‌دهد به پدیدارهای جنگ به اولین قصص توراتی،به دیرینه پدرکشی. 
هر چند جنگْ که او خود آن را در زندگی حقیقی تجربه کرده است تمام کشمکش داستان‌ او را در بر می‌گیرد، اما این تمدن است که در آماج نقدهای او می‌نشیند.
شخصیت‌های داستان با نام‌های استعاری چون «مادر» مردی است سی و چند ساله که ازدواج کرده و فرزندش را در بدو تولد از دست داده و «پدر» پسری است ترک تحصیل کرده که آرزوی کشیش بودن را در سر دارد و همچنین شخصیت اصلی داستان با نام «ویل نات» -نشانه‌ نفی در زمان آینده- تنها ارجاعات نمادین نویسنده نیستند.
 "مکان" دگر بار به تاریخ از دست رفته انسان نقب می‌زند، سربازهای آمریکایی در عمارتی متعلق به دوره شکوه اروپا در قرون پیشین دیده‌بانی می‌دهند که سرشار است از نمادهای تمدنی که هر چند توانایی خلق زیبایی را دارد اما منشی دارد که ذبح می‌کند.
سربازان داستان‌های وارتن که جملگی با نویسنده هم سرنوشت هستند ممکن است از جنگ جان سالم به در برند اما همواره در چنگال زندگی و خشونت ذاتی آن قربانی می‌شوند.
نیمه‌شبی آرام چون موسیقی فیلم‌های مربوط به جنگ با سنگینی آرشه نوازندگان‌ش آرام است اما از وحشتی بزرگ خبر می‌دهد.