وقتی که کتاب منتشر شد  شروع خوبی بود و ایده‌ای نو
        

          آنچه او ریخت
به پیمانه ما
نوشیدیم
        

          یک. شناخت نگارنده یادداشت از جناب حافظ:
من مثل خیلی‌های دیگر، دست‌وپاشکسته، مقداری حافظ خوانده‌ام، گاهی دیوان را ورق زده‌ام، شب‌های یلدا و سال تحویل و خیلی زمان‌های دیگر به دیوان حافظ تفأل زده‌ام. و... و همین. حافظ‌خوانی‌های من هیچ‌وقت منظم و اصولی نبوده‌اند و نیستند و بالتبع شناخت صحیحی از حافظ نداشته و ندارم و هیچ‌وقت نتوانسته‌ام ارتباطی درست و حسابی با دیوان برقرار کنم. حافظ همیشه برایم انسانی بزرگ و ارزنده و ناشناخته بوده است که ارتباط چندانی بین اجزای کلامش قائل نبوده‌ام.
دو. شناخت نگارنده یادداشت از جناب کیارستمی:
من هیچ، مطلقاً هیچ، شناختی از کیارستمی نداشته و ندارم. فقط می‌دانم فیلمساز و عکاس بوده، چند تا اسم از فیلم‌هایش شنیده‌ام و هیچ‌کدام را ندیده‌ام، و می‌دانم مرگ حاشیه‌سازی داشته است. برایم کیارستمی بزرگ بوده، اما این حس ریشه در شناخت نداشته و ندارد. اما چرا این کتاب را برای خواندن انتخاب کرده‌ام؟ به توصیه‌ی دوستان و اهالی کتاب. بدم نمی‌آمد که برخورد نزدیک‌تر و در عین حال کم‌زحمتی با جناب حافظ داشته باشم و برای این هدف، این کتاب به نظر گزینه‌ی مناسبی بود؛ پس خواندمش.
سه. حس اولیه:
به نظرم می‌رسید که کتاب و نویسنده‌ی آن دارند ادا درمی‌آورند و هدفی جدی برای این گزینش متصور نبودم، حتی به نظرم می‌رسید نویسنده و کتاب لقمه‌ی بزرگی برداشته‌اند و احتمالاً از پسش برنیامده‌اند.
چهار. برخورد اول:
کتاب با یک جمله از «آرتور رمبو» آغاز می‌شود: «باید مطلقاً مدرن بود.» و پس از آن مقدمه‌ی کوتاهی از «بهاءالدین خرمشاهی» آمده که جناب خرمشاهی در آن به تعریف و تمجید از این گزینش و از تلاش ارزنده‌ی مرحوم کیارستمی برای این کتاب پرداخته است. جالب شد...
پنج. ساختار کتاب:
ششصد و چهل و هفت مصرع از اشعار حافظ انتخاب شده و هر یک در یک صفحه از کتاب آمده‌اند. گویی کیارستمی می‌خواسته با یک مصرع حرف چندین بیت را بیان کند، گویی می‌خواسته گزیده‌ترین شکل ممکن از تلاش حافظ را برای نسل ما ارائه کند. گفته بود که باید مطلقاً مدرن بود، و گویا ترسی از این نداشته است.
شش. نظر کارشناسی:
بدیهی است که ندارم!
هفت. هدف کتاب از نظر نگارنده یادداشت و موفقیت کیارستمی در دست‌یابی به این هدف:
این کتاب کوتاه و مختصر و مفید می‌خواهد ما را به حافظ نزدیک‌تر کند، می‌خواهد کلیشه‌هایی را از حافظ دور کند و از گوشه‌ی طاقچه‌ی خانه‌هایمان بیاوردش پایین و ما را وارد دنیایش کند. موفق بوده؟ حتماً از نظر من. اگر ما با خواندن این تک مصرع‌ها لذت می‌بریم، اگر ما با خواندن خیلی از تک مصرع‌ها می‌رویم و کل غزل مربوطه را می‌خوانیم، اگر ما با زیست در طول ١٨ فصل کتاب می‌بینیم در کلام حافظ از عشق و شباب و می و معشوق تا وصل و هجران و خبر و رضا، وجود دارد و نگاهمان به حافظ و شعرش ساختارمند‌تر می‌شود، اگر حافظ خواندن پس از این کتاب برایمان آسان‌تر می‌نمایاند، و اگر تصمیم می‌گیریم بعد از این کتاب برویم و با دیوان، جدی‌تر از قبل، زندگی کنیم و از آن لذت ببریم، همه و همه‌ی این‌ها می‌گویند که کتاب موفق بوده است و ارزش وقتی که صرفش می‌شود را داشته.
هشت. طرح یک سوال:
حتماً گردآورنده‌ی کتاب دلایلی برای این ساختار کتاب دارد؛ اما آیا لازم بوده است که هر مصرع، در یک صفحه بیاید؟ آیا لازم بوده است که این همه برگ سفید هدر برود و این همه درخت قطع شود؟
نه. غلام آن کلماتم که آتش انگیزد.